Spanje update dec - jan 2025 | Greyhounds in Nood

6 januari 2025

Zaterdag 14 december 2024

Na een paar relatief rustige weken, als we tenminste van rustig konden spreken terwijl er in de refuge constant uitgemergelde galgos binnenkwamen waaronder een jong zwart mannetje bij wie ze met een bijl zijn kop in twee probeerden splijten en ronddoolde in de campo!! Niks dan doffe ellende dus. In Spanje werden ze aan hun lot over gelaten en in België ook. Minerva die in de kijker stond omdat de adoptante die haar eerder in Hof Rosa Canina op pension had gelaten tot na haar verhuis zich na 29 dagen plots zorgen maakte over de verblijfkosten en de adoptie ontbond zonder zelfs ooit een voorschot betaald te hebben… De arme Gyda werd afgestaan omdat ze te rustig en te timide was en te veel in de zetel lag. Dus mocht ook zij “demi tour” maken en terugkeren naar Hof Rosa Canina bij Christel die er gelukkig altijd is voor “afdankertjes”. Hoe dan ook daarenboven hadden we de kleine Podenco ter verzorging die precies een maand en 4 dagen geleden werd afgezet in Casa Belgica, op 12 november door Frutos geopereerd werd en op 18 november afgehaald werd met een extended frame voor we naar Casa Belgica terugkeerden na de “Halloween” België reis. Na meer dan een maand in Spanje moesten we terug naar België voor de “Respect de Galgo” Kerstmarkt en gingen al onze honden op donderdag 5 december naar het pension. Ook het kleine, superslimme podenco dametje die haar vervelend extended frame met waardigheid droeg, nooit klaagde, altijd opgeruimd was, al deel uitmaakte van ons hondengezin en dacht dat het altijd zo zou blijven.

‘s Morgens werden ons honden naar hun “vakantieverblijf” gebracht en ‘s avonds vertrokken we met de laatste vlucht naar België, gelukkig wisten toen nog niet wat ons te wachten stond…We vertrokken op tijd om de avondspits te mijden en waren een paar uur te vroeg op de luchthaven. Het wachten zou ons geduld nog meer op de proef stellen want onze avondvlucht had om de één of andere reden vertraging. Dirk en ik en de assistente die mijn rolstoel duwde moesten meer dan 45 minuten wachten voor we als eerste aan boord mochten van een duidelijk geagiteerde purser die het nodig vond eerst haar gordijntje op te hangen terwijl we bibberend van de koude wachtten op de tochtige ijskoude loopbrug. Toen we eindelijk aan boord mochten stond de dame met haar rug naar ons en vroeg over haar schouder aan de rolstoelassistente op welke “seats” we zaten. Ik antwoordde in haar plaats maar blijkbaar was dat niet voldoende en moest Dirk onze boardingpass tonen. Hoe dan ook een jonge hostess die alles gadesloeg nam het over en begeleidde ons naar onze plaats ‘’en zei dat ik tot de laatste aan boord moest blijven waarop ik antwoordde dat ik de ‘drill’ kende. Dirk nam zijn boek en terwijl het vliegtuig zich vulde met passagiers ging ik zitten mijmeren en denken aan wat er allemaal op het gevulde programma stond in België. Na een turbulente vlucht tijdens dewelke ik, om de geagiteerde purser te vermijden, niet naar het toilet ging arriveerden we in de gietende regen op de luchthaven in Zaventem en bleven braaf zitten terwijl de reizigers zich van boord spoedden. Toen er een grote leemte was vroeg ik beleefd aan de purser of we een paar plaatsen naar voor mochten opschuiven en kreeg als antwoord dat we op onze plaats moesten blijven. Ondertussen had de rolstoel assistent al 3 keer geprobeerd om aan boord te komen maar werd telkens tegengehouden met een onvriendelijk “WAIT”. De manier waarop de purser het zei deed me denken aan een hondendressuur. Uiteindelijk liet ze een dame die achteraan in het vliegtuig zat en om assistentie gevraagd maar perfect met haar handbagage naar voren kon stappen voorgaan en mochten wij pas na de laatste passagiers verhuizen naar de eerste rij. Uiteraard was de assistent met de rolstoel weg. Dus zette Dirk onze bagage op de gang en ging op zoek naar een andere.

Ondertussen kwam de kuisploeg aan boord, wees de purser naar mij dat ik de reden van het oponthoud was en zei opnieuw dat ik moest blijven wachten. Toen ik antwoordde “madam I have been waiting a long time” brak de hel los. De purser wiens naam Maria was (zag ik op haar badge) riep en tierde dat ik van in van het begin niet vriendelijk was tegen haar en terwijl zij zo vriendelijk geweest was tegen mij!! Ze ging er de politie bijroepen en klacht bij Iberia neerleggen tegen mezelf en Dirk omdat hij haar gemolesteerd had etc., etc. Ze bleef beledigend en intimiderend doogaan met dreigementen en boog ondertussen zo onaangenaam dicht over mij heen dat ik haar adem kon ruiken en haar speeksel op mijn aangezicht voelde. Tenslotte riep ze furieus dat iemand met mijn conditie niet thuishoorde op een vliegtuig. Er kwam geen einde aan haar tirade waar ik geen woord kon tussenkrijgen. Ook niet dat ik het vervelend vond dat ik überhaupt assistentie nodig had. De ganse ploeg stond erbij en keek ernaar maar durfden niet ingrijpen, zo bang waren ze voor de vrouw. Ondertussen was Dirk teruggekeerd en hoorde het tumult, stapte binnen en zei tegen de vrouw dat hij hoopte dat ze ooit ook 8 maal aan haar ruggegraat zou geopereerd worden en haalde me van boord. Toen ik de piloot en co-piloot zag op de brug zei ik dat zoiets niet kon maar geen van beiden had de moed om te reageren en deden of hun neus bloedde. Onwezenlijk dat zoiets je echt kan overkomen als je dan bedenkt dat een hostess, in dit geval de purser, het voorbeeld van vriendelijkheid, geduld, behulpzaamheid en diplomatie moet zijn.

Misschien was ze wel de vrouw van een galguero of was ze er zelf één en wist ze dat we van GINB waren zei ik groen lachend tegen Dirk toen we van boord waren…. Voor één ding was ik blij en dat was dat ik niet meer alleen vloog en dat Dirk nu eens aan den lijve ondervond wat ik al die jaren te verduren had als ik er alleen voor stond en moest rekenen op hulp. Na de zure vlucht waren we nog niet rond want we moesten nog een auto huren en daarna in de neerpletsende regen en hevige windvlagen tussen de camions naar huis rijden waar we pas om 1 uur aankwamen. Ik kon eindelijk mijn knellend zwaar orthopedisch korset uittrekken maar was doodop van de spanning en kon in bed de slaap niet vinden. Het feit dat de purser mij verweten had dat ik met mijn conditie niet thuishoorde op een vliegtuig had me meer gekwetst dan ik wou toegeven. Toen ik opstond om naar de badkamer te gaan en iets tegen de hoofdpijn te nemen begaven mijn benen het en viel ik met een doffe plof op de grond. Dirk was direct wakker en kwam mij geschrokken “oprapen”, ik was danig ontdaan dat ik weende van onmacht. ‘s Anderendaags moest ik in bed blijven maar lag de ganse tijd te piekeren, ik had overal pijn maar moest rusten voor de dagen die er aankwamen zei Dirk gedecideerd. Desondanks schreef ik voor mijn gemoedsrust tussendoor een klachtenbrief aan Iberia. Ondertussen verzoop mijn echtgenoot in de lidkaarten, de enveloppen en postzegels die moesten klaargemaakt en verstuurd worden maar wou niet horen van mijn hulp. ‘s Avonds was de rugpijn ondraaglijk en kon ik nauwelijks lopen. Een mooie sinterklaas want het was 6 december. Dat beloofde…

‘s Anderendaags vertrokken we naar Glabbeek om de zaal te helpen opzetten. Een paar km voor onze aankomst belde Raymond van Claire die met onze tweede camionette onderweg was en zoals altijd de GINB shop aan boord had met het nieuws dat hij een omleiding gevolgd had en vaststond voor een viaduct waar hij niet onderdoor kon!! Dirk foeterde hel en aarde en nam een andere weg… Uiteraard met alle gevolgen vandien want na een ingewikkeld parcours kwamen we als laatste aan en was Kid Raymond (hij doet karate) de camionette aan het uitladen en Claire en Martine al bezig met onze “collectie” te etaleren. Kortom iedereen was drukdoende met van alles en nog wat, vooral de zaal versieren, lichtjes ophangen, kerstbomen optooien, de bar voorzien van drank enz... Allemaal monnikenwerkjes van lange adem en veel geduld... Mijn echtgenoot had Dirk Buffalo gebeld en hem gevraagd een zetel klaar te zetten want van mij werd niets verwacht, ik moest op algemene aanvraag mijn krachten sparen voor morgen. Gemakkelijker gezegd dan gedaan want ondanks het feit dat ik moest toegeven dat ik niet anders kon haatte ik het om toe te kijken en niks te doen terwijl de rest van het team zich uitsloofde. Rond 13 uur onderbrak iedereen zijn bedrijvigheid voor een gezellige gezamelijke lunch en hervatte daarna zijn werk. Het was na 17 uur toen de zaal af was en prachtig versierd klaar was om de dag nadien zoveel mogelijk kerstfans te ontvangen. Wij namen van iedereen afscheid vertrokken naar ons hotel ‘Business hotel’ in Beringen waar we al sinds jaar en dag logeren tijdens evenementen in de buurt.

Ondanks het feit dat ik niet geholpen had was ik moe en vooral verveeld met het feit dat ik niets gedaan had. We gingen tamelijk vroeg slapen maar het bed voldeed niet aan de eisen van mijn pijnlijke rug en de slaap kwam niet. Alleen mijn benen die aanvoelden als waren ze van lood sliepen … Toen ik rond 6:30 uur opstond weigerden ze alle medewerking en viel ik met een luide bonk op de grond. Mijn geschrokken echtgenoot verwenste alweer een groot deel Heiligen en mij er bovenop. Ik had er geen oor naar want ik was in paniek en kon alleen aan de Kerstmarkt denken. Zodus nam ik een Dafalgan, zette me een uur later voor de spiegel, bracht mijn oorlogskleuren aan, liet mijn speciale “kerst-outfit” met de gouden rok en alles erop en eraan in mijn koffer, trok mijn vertrouwde zwarte “uniform” aan en deed als toemaatje mijn verwenste korset aan. Ik mocht er niet aan denken dat ik zo onder de mensen moest komen maar beter zo dan niet vond ik, we waren tenslotte helemaal van Spanje gekomen voor het evenement en ik wou het niet missen. Trouwens de meeste adoptanten en deelnemers kenden mij al bijna dertig jaar en zouden me dat korset niet kwalijk nemen. Toen we aankwamen in de zaal waren er zoals altijd al vroege vogels met hun honden op de parking aan het wandelen. Binnen waren de medewerkers al op de hoogte en hadden mijn zetel in de keuken bij koks Jean, Inge en Sonja de Keersmaeker, die keukenhulp van dienst was, gezet. Ik vond het héél erg mijn toevlucht in de keuken te moeten zoeken maar als tegenprestatie ontving ik er een halve dag mensen in “audiëntie” die mij kwamen bezoeken en liep de andere helft van de dag aan medewerkers hun arm rond in de goedgevulde zaal want er kwamen kandidaat-adoptanten kennis maken en ik wou de drone van “Dronemaster” Steven Brouwers die belangeloos zou rondvliegen (waarvoor heel erg bedankt) niet missen, dus had ik een goedgevulde aangename productieve dag.

Toen om 18:00 uur bijna iedereen vertrokken was en het grootste deel van de zaal opgeruimd werd ik naar huis gestuurd en gingen we naar een hotel in Tienen slapen waar Dirk uit voorziening gereserveerd had. ‘s Anderendaags reden we ‘s morgens terug naar De Pinte waar Dirk de laatste enveloppen en lidkaarten klaarmaakte terwijl ik begon te schrijven aan mijn update. De dag nadien hadden we nog een hele reeks verplichtingen en na een drukke dag sliepen we de laatste maal in De Pinte en vertrokken woensdag in de vooravond naar Zaventem om de huurauto terug te brengen en daarna de nacht door te brengen in een hotel op de luchthaven want de dag nadien vertrokken we met de eerste vlucht naar Madrid en moesten om 4:00u opstaan. Mijn vrees dat het dezelfde crew met die draak als purser zou zijn van vorige donderdag was gelukkig ongegrond geweest… Na een aangename vlucht, met aangenaam personeel aan boord landden we donderdag 12 december om 9:30u in Madrid. We haalden onze auto op in de parking en vertrokken naar Casa Belgica waar we de camionette namen en naar het pension reden om onze honden te halen. Dient het gezegd dat ze overenthousiast waren om ons te zien en het personeel dat hen per twee naar de camionette bracht achter hen voortsleurden want ze konden niet vlug genoeg aan boord springen. Zodus zijn we nu 4 dagen thuis en hebben ondertussen het goede nieuws gekregen dat onze medewerkster Ria De Smedt Minerva adopteert en er zijn kandidaten voor Gyda die hopelijk ook een thuis zal hebben. Practisch moeten we een van de komende dagen bij Dr. De Frutos met de kleine podenco en Hyppolythe en zo herbegint alles.

Zondag 22 december 2024

Ondertussen weten we sinds afgelopen woensdag dat Miss Podenco, na het nemen van foto’s die toonden dat het zwakke bot op de goede weg der genezing is, haar “external frame” nog 2 à 3 weken moet aanhouden, zucht. We vernamen dat onze oude Hyppolythe(ondertussen bijna 12 ) die magerder en magerder werd “out of the blue” plots aan anaplasma leed en dringend aan de zware pillen moest. Vrijdag reed Dirk alleen naar Talavera, een hele onderneming want de hectische uittocht voor de feestdagen was begonnen. Hoe dan ook Hyppolythe moest al terug op controle bij dokter De Frutos dus er was geen ontkomen aan. De dokter wou absoluut zeker zijn dat de medicatie aansloeg, ja want de bloedwaarden leken te normaliseren. Er was gelukkig geen transfusie nodig. Hoe dan ook hij moest blijven tot ‘s avonds dus moest Dirk twee keer door een heksenketel van verkeer en kwam hij na 2 maal 160 km gedaan te hebben viesgezind thuis en spuwde voor de zoveelste keer zijn gal uit over de Spaanse chauffeurs. Ik kan hem geen ongelijk geven. Maar ik was blij dat ik de rit geen tweemaal moeten ondergaan had want Dirk was zo vriendelijk geweest mij zijn verkoudheid door te geven en ik was zo ziek als maar kon, nu waren we met twee… Ik was pas af van de vorige verkoudheid en had op een nacht mijn rokerstem terug. Het is nu zondag en ik zit met een hoofdpijn om u tegen te zeggen en een lopende neus voor mijn pc om jullie op de hoogte te houden. Gelukkig kunnen ze jou niet zien zegt Dirk, schoon compliment….

Donderdag 26 december 2024

Na een rustige kerstavond die quasi zonder vuurwerk verliep, behalve hier en daar een paar snotneuzen die het tijdens de dag nodig vonden om voetzoekers te gooien en de ouders ervan het ‘s avonds plezant vonden om vuurwerk de lucht in te knallen, mochten we niet klagen en ons honden die alle jaren niet wisten waar kruipen van schrik ook niet. Gelukkig waren het dit jaar, vergeleken met andere jaren, maar een paar hardleerse enkelingen. We hadden nooit gedacht dat GEEN vuurwerk afschieten ooit voet aan de grond zou gekregen hebben in Spanje. We zullen zien op oudejaarsnacht.

Hoe dan ook “back to reality” want vandaag hadden we om 9:00 uur een afspraak met Dr. De Frutos, tweede kerst of niet. Er moest alweer een bloedafname gedaan worden bij Hyppolythe dus vertrok Dirk om 8:00 uur in het pikkedonker naar Talavera, ik paste want ik had schrik van dolle Spanjaarden die terugkeerden van familiebezoek annex feestjes. Na het telefoontje dat het bloedonderzoek nog verbeterd was vertrok hij terug richting Calypo en was om 11:30 uur terug thuis. Alweer 160 km op de teller erbij. Toen ik vroeg of de dokter nog iets gezegd had van Miss Podenco keek hij bedenkelijk. Nog 3 weken het frame en als het bod voldoende genezen was opnieuw een operatie om een plaat op het bot zelf aan te brengen waarna nog maanden revalidatie en wat dan… Ze was hier al zo thuis, ze speelde met “haar” familie, ze at met hen, sliep met hen. Jullie horen het al aankomen nietwaar Inderdaad ze blijft, een vreemde eend in de bijt. Titabah gaat ze heten, waarom Titabah?

Toen ik klein was bestond er een winkeltje waarvan ik dacht dat het een toverwinkeltje was, het had twee kleine etalagetjes die altijd gevuld waren met lovertjes, gekleurd papier, verfjes en andere hebbedingetjes. Om één of andere reden noemde iedereen de oude meneer die het uitbaatte Titabah en verkondigden dat als je iets zocht en je vond het nergens je het bij Titabah zou vinden. Het winkeltje en de uitbater kwamen net zoals dat kleine, verloochende, mishandelde, heel slimme, levenswijze “podenco”dametje precies uit een andere wereld, vandaar haar naam…

Vrijdag 3 januari 2025!!!

Na een luidruchtige en vermoeiende overgang van 24 naar 25, een overgang die om in de stemming te komen, in de vroege namiddag al begon met het eerste vuurwerk, zucht …Later op de dag en de ganse nacht die erop volgde ontaarde het vuurwerk in een spervuur van explosie’s en verblindende lichtflitsen in allerhande kleuren. Het helse lawaai en de flitsen deden mij denken aan de oorlogsbeelden die we op tv te zagen en aan de arme mensen die het dag en nacht zonder verweer hulpeloos moesten ondergaan en nergens heen konden. Het gevolg van die heksenketel was dat het hier alle arme honden uit de omgeving waren die, al dan niet aan de ketting, buiten zaten in hun kleine hokken en huilden van schrik omdat ze nergens bescherming konden zoeken. Zoals altijd was dat het laatste van de feestvierders hun zorgen. Vandaag zijn de centen en het vuurwerk op en de feestvierders terug aan het werk want deze nacht was het de eerste “stille nacht” voor iedereen. Ook voor de honden die zo lang ze leven door hun baasjes verwezen zijn naar het terras of een afgesloten stukje in de tuin en weinig of geen mensen zien. In de zomer moeten ze temperaturen van +40° trotseren en momenteel is het 0° graden en ‘s nachts onder 0°. Gedurende de dag is het tussen 2° en 12° graden en blaast er in de tochtige straten meestal een ijskoude wind die al dan niet vergezeld is van regen. Hoe dan ook geen beschutting voor de “huis” dieren. Gelukkig bevestigen de dungezaaide uitzonderingen de regel en zijn er hier en daar mensen van wie de honden in huis mogen leven, verzorgd worden en regelmatig naar de dierenarts gaan. Spijtig genoeg zijn ze in het rurale en minder rurale Spanje in de minderheid, want ook in de steden belanden de “trendy” honden na de vacantie’s uiteindelijk in de refuge. Hoe dan ook toen Dirk deze morgen om 8:00 uur naar Dr. De Frutos vertrok met Titabah en Hyppolythe was het terrras aangevroren en spekglad en kon ik niet nalaten om al dezen die geen aandacht en mededogen hadden voor hun dieren te verwensen.

Ondanks het feit dat 2025 pas gestart is hebben we al een afspraak in Talavera met Hyppolyte wiens anaplasma kort moet opgevolgd worden en met Titabah van wie foto’s moeten genomen worden van haar poot en het “external frame” om te zien of het bot genezen is en het frame mag weggenomen worden. Loulou is zoals altijd mee als morele support... Ik blijf thuis bij de rest van de honden voor het geval dat een of andere laatbloeier toch nog in feestmodus zou zijn want voor dag en dauw hoorden we al luid flamenco gezang en klaaglijke muziek. Tijdens het wachten op een telefoontje van Dirk bezin ik mij over het feit hoe het mogelijk is dat kandidaat-adoptanten die NA goedgekeurd huisbezoek de hond van hun dromen kozen, het arme dier dat ondertussen geadopteerd staat, terug afzeggen en zo de deur dicht doen voor zijn komst naar België. Dit omdat ze hem toch niet vertrouwen met de 2 Rex katten die ze plots uit hun hoed toveren waarvan er noch tegen de regioverantwoordelijke of mezelf iets gezegd was, ongelooflijk. Uiteindelijk vragen zij om een galgo te adopteren, niet ik!! Maar niet getreurd Pirri je mag mee, beloofd… Na anderhalf uur belt Dirk dat Hyppolythe zijn waarden terug verbeterd zijn maar dat het RX-apparaat van Dr. De Frutos in panne ligt en hij niet weet hoelang het gaat duren voor de reparateurs klaar zijn. Dirk heeft bedankt om te wachten en heeft een afspraak voor volgende dinsdag om 9:00 uur. Het zal een drukke dag worden ’s morgens Dr. De Frutos ‘s middags de honden naar het pension en ‘s namiddags komt co-driver Dirk Buffalo aan. Deze keer kan ik tot mijn spijt niet naar België voor de adoptiedag omdat Hyppolythe en Titabah niet mee kunnen naar het pension. Ik haat het nochtans om alleen achter te blijven maar het kan niet anders. Gelukkig ben ik maar 4 dagen alleen want na de adoptiedag vertrekt Dirk zondag om 5:00 uur samen met Luc d’Artagnan van Yolanda al terug naar Spanje waar ik ze ‘s avonds rond middernacht kan verwachten.