Spanje update oktober 2024 vervolg

Maandag 30 september 2024 

Nadat Dirk  dagen tot ‘s nachts bezig was met de boekhouding begon hij een paar dagen geleden met het leeghalen van de reserve boven de kliniek die stampvol ligt met allerhande medisch materiaal van een twintigtal jaren oud dat hij wil opruimen tegen dat Marianne komt … Een werkje van lange adem omdat ik er tot zijn ongenoegen met Argusogen op toe zie dat er niks verloren gaat want zoals de meesten kan ik moeilijk iets wegdoen. Argusogen of niet zijn opruimwoede resulteert in meer dan 10 grote vuiniszakken vol oud reservemateriaal dat al vanaf het moment dat we het kregen onbruikbaar was. Als zijn werk erop zit gaat hij na dagen genadeloze stortregens en rukwinden ‘s vrijdags onder een waterzonnetje poolshoogte nemen in de refuge waar er foto’s moeten genomen worden. Ik ga mee zeg ik gedecideerd als hij vertrekkensklaar is. Hij is niet akkoord maar zijn tirade over wat de dokter zou zeggen en het feit dat hij zelfs dreigt dat hij het tegen de dokter zal zeggen heeft geen effect want ik blijf bij mijn besluit. Een paar minuten later moet ik mijn kaken op mekaar klemmen om het niet uit te schreeuwen van de pijn als we door de landweg vol modder en bommentrechters naar de refuge rijden. Zoals altijd keer ik na het zien van de vele galgos die allemaal wanhopig op een thuis wachten anderhalfuur later met een kop vol zorgen terug naar huis en maak me druk over het nakend jachtseizoen. De galgos die niet door de keuring raken worden al volop uitgezet, het levend voorbeeld ervan is een piepjong mannetje van amper een jaar die eruitziet als een levend skelet vol wonden en zweren. De rotzakken zeg ik vol walging, hoe kun je dat een dier aandoen en zonder gewetenswroeging naar bed gaan. Dirk antwoord laconiek “wat ben je na al die jaren van ellende, lijden en verdriet nog altijd naïef “. Als we aankomen in Casa Belgica zijn onze honden door het dolle heen. Net of we zijn een week weggeweest. Door hun enthousiasme kan ik me nauwelijks op de been houden, alleen  Pistorius  blijft liggen. Als ik hen met snoepjes verwen, een traditie als we thuiskomen, moet ik zelfs de geliefde Nic-Nacjes op zijn ligbed leggen. Zowel Dirk als ikzelf maken ons zorgen over de kramikkele hond die 8 jaar geleden bij ons afgezet werd nadat hij in een klem gezeten had, zijn voet eraf knaagde en weken met de rest ervan achter zich aan liep. Het duurde bijna 2 maand voor een hulpgroep hem kon “vangen “ en bij ons bracht. Gelukkig waren Anne en Fred hier om te opereren en steriliseren en slaagde Anne erin om met wat er overbleef van de verhakkelde huid botten en pezen een stomp te fabriceren waar hij kon op lopen. Sinds is hij altijd discreet maar heel gelukkig geweest met zijn nieuw leven en is altijd met ons en zijn hondenfamilie meegereisd van Spanje naar België en vice versa. Misschien zit  het feit dat er onlangs een teen afgezet is aan zijn voorpoot, die trouwens mooi genezen is, er voor iets tussen bedenk ik bezorgd.

Vrijdag 11 oktober 2024 

Na dagen vroegen we ons af of één of andere orkaan zich vergist had van route en alles over Calypo uitstortte. Een ware ellende voor de honden en onszelf en vooral voor Pistorius want de sukkel kon zich nauwelijks staande houden op het natte terras om een plasje te doen en kwam van schrik om te vallen nog nauwelijks uit zijn donut. Ook ik was bang want vallen was geen optie, vooral niet als Dirk ergens achteraan of boven was want alleen kon ik Pistorius die altijd verschrikkelijk panikeerde niet recht krijgen. Hij is te zwaar en schreeuwt het altijd uit van de pijn als je hem wil optillen, iets wat mij trouwens niet lukt want hij is behoorlijk zwaar. Gelukkig klaart het na een paar dagen enigszins op en kunnen we vandaag eindelijk nieuwe foto’s gaan nemen in de refuge. Ondanks dezelfde discussie over al dan niet meegaan ga ik mee en doorsta met de kaken op mekaar geklemd opnieuw de slingerende slijkweg waar de afgelopen regens hun sporen nagelaten hebben en nog diepere groeven en putten vol modder en glibberige bulten gemaakt heeft en ben opgelucht als we eindelijk tot aan de refuge geslierd zijn. Zoals altijd word ik bevangen door het geblaf en gehuil van de vele honden wiens enige vertier bezoekers zijn en geloof me ze kennen ons. Vooral mijn parfum kennen ze beweert Marie-Carmen… Hoe dan ook foto’s nemen is een werkje van lange adem en het vraagt de nodige tijd en vooral geduld om de honden te laten poseren. Sommige kandidaat-adoptanten vinden tot mijn frustratie dat sommige honden er zo bang op staan maar weet dat poseren niet iedereen gegeven is. Jullie moeten vooral weten dat ze in het binnenverblijf gezet worden en één voor één tot bij ons gebracht worden om op de foto te gaan, iets dat volledig uit hun comfortzone is. Dus zeg me hoe zouden wij ons voelen. Aan ons kunnen ze nog uitleggen wat er gebeurt en ons geruststellen, een voordeel dat de honden niet hebben. Uiteraard zijn er altijd bij die bij wijze van spreken voor de lens geboren zijn en zich op hun gemak voelen, anderen smijten zich en genieten van het poseren. Een ander deel ziet het absoluut niet zitten en vragen tijd om zich te laten overtuigen. Persoonlijk hoor ik bij de tweede categorie want ik voel me ook niet op mijn gemak voor de lens en haat het om gefotografeerd te worden maar heb meestal geen keuze. Als we na een tweetal uur terug naar huis slieren zeg ik tegen Dirk dat er een paar in mijn hoofd zitten die ik er moeilijk zal uitkrijgen, zijn antwoord is een niet te miskennen blik ….

Zaterdag 12 zondag 13 oktober 2024

Vandaag is het de nationale feestdag van Spanje, een feestdag die gepaard gaat met het begin van de jacht op konijnen en andere dieren die de heren jagers in het vizier krijgen… In principe begint de jacht maar op 15 oktober maar kom een paar dagen min of meer. Buiten giet het “oude wijven” en blaast een stormwind onze palmen bijna uit hun voegen. Desondanks is de hel losgebarsten en weerklinkt er in de uitgebreide campo die ons omringt een spervuur aan geweerschoten. Ik kan alleen maar hopen dat de jagers zich vastlopen in de modder en dat er zoveel mogelijk honden kunnen wegkomen. Spijtig genoeg zijn galgo’s door hun eigenaars zo getraind dat ze te getraumatiseerd zijn om weg te lopen en altijd weer terugkeren naar hun beulen omdat ze bang zijn voor represailles. Ondanks het “hondenweer” houdt het schieten de ganse dag aan. Onze galgo’s weten na al die jaren nog altijd wat dat betekent, vooral Pistorius ligt bibberend in zijn donut. Alhoewel de dierenarts na een bloedproef gezegd heeft dat buiten zijn ouderdom alles oké is gaat hij achteruit. Niemand weet zijn preciese leeftijd maar toen ze hem brachten was hij 4/5 jaar en is nu 9 jaar bij ons dus zou hij 13 of 14 jaar oud kunnen zijn. Ik kan het bijna niet geloven. Het is net of ze hem gisteren binnenbrachten zo vlug gaan de jaren voorbij, hallucinant en beangstigend vooral voor mij want als ik er 9 jaar bij tel kom ik op 87!! Enfin als ik ooit zo ver geraak… ‘s Namiddags giet het nog altijd en terwijl we aan onze pc’s zitten slaagt Pistorius erin om recht te klauteren omdat hij hoogstwaarschijnlijk moet plassen of misschien meer. Hij is blijkbaar tot in de veranda gestommeld, is daar gevallen, heeft zich beplast en huilt hartverscheurend. Met veel moeite legt Dirk hem terug in zijn donut maar hij blijft jammeren. Omdat ik denk dat hij pijn heeft geeft Dirk hem wat Metacam. ‘s Avonds weigert hij te eten en blijft de ganse avond en nacht doorjammeren en krijgt opnieuw wat Metacam tegen de pijn. We zijn meer uit dan in ons bed en voelen ons oneindig hulpeloos. In alle vroegte bellen we Marie-Carmen dat Pistorius volgens ons de dood nabij is of ze de dierenarts wil bellen. Als ze er een halfuur later mee aan de deur staat en hij Pistorius onderzoekt kan hij alleen beamen dat hij zéér oud en stervende is. Ondanks alle signalen staan Dirk en ikzelf  er verslagen bij. Terwijl er tijdens het ochtendgloren in de campo opnieuw volop wordt geschoten vertrekt Pistorius omringd door dezen die hem lief hebben naar de hondenhemel en fluister ik wenend in zijn oor “ooit zien we elkaar terug.”

Donderdag 17 oktober 2024

‘s Voormiddags belt Marie-Carmen dat er zich bij de lokale dierenarts een man (een galguero) aangemeld heeft met een galgo met gebroken voorpoot. Nadat de dierenarts een foto gemaakt heeft van de breuk vertelt hij de eigenaar dat de hond dringend moet geopereerd worden door een specialist. Waarop de eigenaar een scene maakt en roept dat hij daar geen geld voor heeft en dat de hond die amper 4 jaar is moet geëuthanaseerd worden. Als de dierenarts weigert om het dier te laten inslapen laat hij de hond ter plaatse achter. Van zodra Marie-Carmen haar relaas gedaan heeft stuur ik een mailtje naar Dr. De Frutos die met vakantie blijkt te zijn. De kliniek is alleen open voor consultaties en Dr. De Frutos is pas op 28 oktober terug, tot zover… Vanzelfsprekend komt het mannetje naar Casa Belgica. Hij is stil, braaf, rustig, mooi gestroomd met een vleugje wit en heeft vooral heel veel pijn aan zijn misvormde poot, arme verstoteling. Gelukkig hebben we zijn vroegtijdige dood kunnen voorkomen. Als ik bedenk hoeveel verdriet we hebben om onze oude Pistorius revolteer ik bij de gedachte dat ze de arme hond, die ik ter plaatse Icarus doop, als oud vuil behandeld hebben. Niet bruikbaar weg, smijt hem maar op de vuilnisberg van vermoorde galgos. Dat is in Spanje trouwens niks om over naar huis te schrijven, het is maar een “fait divers” een te verwaarlozen kleinigheid, het zijn tenslotte maar galgo’s nietwaar. De jagers beschikken. Om je de haren uit het hoofd te trekken van woede, ergernis en frustratie. Zelf moet ik niet eens de moeite doen om mijn haar uit te trekken, van  alle miserie en alle verschrikkingen waar we mee geconfronteerd worden valt het vanzelf uit. Na een paar foto’s neemt Dirk hem mee naar onze kliniek, doet hem een nieuw steviger verband aan en geeft hem een kommetje eten en drinken waar hij intens van geniet. Na overleg komt een bekwaam chirurg hem morgen om 13 uur opereren bij de lokale dierenarts. Daarna komt hij bij ons in Casa Belgica herstellen en gaat in november mee naar België. Hoe dan ook het is nu echt begonnen. Het eerste slachtoffer van de jacht is binnen. Na een rustige nacht wordt hij kort na de middag naar de dierenarts gebracht en komt ruim 5 uur later geopereerd en gecastreerd “thuis”. Voor hij in onze kliniek in een box geïnstalleerd wordt brengt Dirk een nieuw verband aan. ‘s Avonds krijgt hij al een lichte maaltijd en terwijl Dirk zijn bebloede ligdoeken ververst gaat hij in mijn gezelschap mooi buiten plassen. Daarna drukt hij zich zachtjes tegen me aan en gaat er een rilling door hem heen. Doorheen mij ook, zucht…

Dinsdag 22 oktober 2024

Na één dag kliniek besliste Icarus dat zijn verblijf er lang genoeg geweest was en blafte jammerlijk vanuit zijn box van waaruit hij zich bij nader onderzoek “bevrijd” had om zijn geweeklaag kracht bij te zetten. We stonden er verwonderd naar te kijken maar wisten dat aandringen geen nut meer had. Zodus lieten we hem buiten op de patio waar onze honden zich verdrongen aan het hekken om kennis te maken met de nieuweling. Na wat over en weer gesnuffel hadden ze hem ervan verzekerd dat hij niks te vrezen had en de galgos hadden er hoogstwaarschijnlijk bij verteld dat ze allemaal dezelfde weg gekomen waren en dat sommigen zelfs mochten blijven voor altijd, wat een roddeltantes. Wetende dat we konden vertrouwen op onze viervoetige “langneuzige“ verpleegsters en psychologen die alle honden aanvaardden en op hun gemak stelden, lieten we hem kennis maken. 

Alles verliep uitstekend en ‘s avonds at hij al een kommetje mee met de bende en tegen de avond als iedereen in de zetels lag kwam hij schoorvoetend de veranda binnen, daarna was de keuken aan de beurt waar hij zich onhandig in een donut nestelde. ‘s Nachts sliep hij voor het eerst in zijn leven gerust en als we ‘s morgens opstonden hadden onze 2 overblijvende galgo’s Tito en Hyppolythe zich in de donuts gelegd die links en rechts van hem lagen. Prachtig en vertederend om te zien. Ongelooflijk onze honden, dialoog zonder woorden, die hebben ze niet nodig om te communiceren en nieuwkomers gerust te stellen. Idem voor onze barzois, windhonden nietwaar, iets speciaals. Hoe dan ook sinds die dag is het of hij hier altijd gewoond heeft. Hij laat rustig zijn wonde verzorgen en sinds een paar dagen verdringt hij zich ‘s morgens kwispelstaartend tussen de honden om ons te begroeten. Ramp o ramp alweer eentje die denkt dat hij gearriveerd is waar hij moest zijn denk ik.

Slecht voor mijn hart en geweten en ook dat van Dirk want we moeten plaats houden voor komende slachtoffers. Maar dat zijn zorgen voor morgen dus tot zolang moet hij blijven want zijn poot moet verzorgd worden, en zo verder, en zo voort troosten we mekaar. Trouwens komende vrijdag vertrekken we naar België voor de Halloweenwandeling en moeten onze honden naar het pension en ja, Icarus plaats is ook gereserveerd en zijn verzorging ook. Zucht…