Spanje update oktober 2024

Back to black  the hunters are back

September 2024. 

Om aan te sluiten bij de “avonturen“vermeld in de vorige update kan ik vertellen dat de adoptiedag van 7 september niet het einde ervan was want er stond nog veel op het programma in de 2 weken dat we in België bleven. De eerste wandeling in Nukerke onder de vleugels van Tasch & co, de week daarna de jaarlijkse vergadering annex gezellig samenzijn met alle medewerkers en daartussenin talloze verplichtingen, doktersbezoeken, papierwerk en om het af te ronden kermis en veel lawaai en drukte in De Pinte..

Zaterdag 14 september 2024 

‘s Morgens vertrok Dirk richting Nukerke om te helpen de zaal opzetten voor de dag nadien. Tot mijn grote frustratie moest ik forfait geven omdat mijn rug letterlijk en figuurlijk dwarslag dus vertrok hij alleen. Na de middag kreeg ik de eerste foto’s van een mooie en gezellige aangeklede zaal, de tentoongestelde tombola en een troon die tegen de achtergrond van een grote foto met de honden van de refuge erop stond te blinken. Toen ik na herhaaldelijk aandringen van zowat iedereen eindelijk het “knopke” om life te gaan gevonden had op mijn telefoon zwaaiden helpende handen Sabine, Nensie, Tasch, Stijn, Mario, Inge enthousiast in de lens en vroeg Tasch me breed lachend wat ik vond van mijn troon want het was de bedoeling dat ik de dag nadien 2X een half uur zou poseren met adoptanten die daar 5 euro voor over hadden. Ik slikte even maar ondanks het feit dat ik een gloeiende hekel heb aan poseren antwoordde ik aan de glunderende Tasch dat ik het zou doen, alles voor de honden nietwaar. Ondertussen dacht ik aan de wijze woorden ons aller Marianne Phillipo die altijd zei dat ik beter een kartonnen beeltenis kon laten maken van mezelf en die met de mensen laten poseren... Niemand zou het verschil zien beweert ze altijd want ik sta er altijd hetzelfde op, ik kan haar woorden alleen maar beamen. Hoe dan ook ondanks de onrust en twijfel die gepaard ging met een nieuwe wandeling waren we er allemaal klaar voor.

Zondag 15 september 2024

Ondanks het feit dat het de eerste keer was waren de inschrijvingen voor Nukerke boven alle verwachtingen geweest en dat is niet evident voor iets nieuws. De vele gegadigden en hun viervoeters hadden vertrouwen in GINB gehad en zich niks aangetrokken van  de nieuwe zaal, de nieuwe traiteur die voor het eerst zijn pluimen moest verdienen, de nieuwe wandeling en de nieuwe omgeving en terecht. De zaal was ruim, gezellig en volzet, het eten lekker, de service perfect, het weer zalig, de wandeling prachtig en de tombola met altijd dezelfde gelukkige winnaars mooi... Ik deed mijn plicht en poseerde 2X een halfuur voor de lens van Peter Van Tricht, al een geluk dat hij de fotos nam want Peter heeft geduld, véél geduld. Er waren kandidaat-adoptanten die ik uitgenodigd had om eens kennis te komen maken met de honden en blijkbaar was het meegevallen want ondertussen staan ze op de adoptielijst. Hopelijk zijn ze voldoende gemotiveerd want spijtig genoeg zijn er de week na de adoptie dag 2 teruggekomen, eentje omdat ze té enthousiast was en eentje omdat ze té bang was. Een drama voor de honden en voor iedereen die erbij betrokken is. Hoe dan ook ik keek vooral uit naar de blinde Hannibal die ons met zijn familie kwam bezoeken. Sinds hij geadopteerd was had ik hem alleen nog gezien op de vele filmpjes en foto’s (zie website) die zijn “ouders” me doorstuurden en die waren ongelooflijk. Hij werd bij alles betrokken, reisde mee naar het zuiden van Frankrijk en leeft een boeiend en gelukkig leven, en nog altijd, waarvoor dank. Hij kan niet gelukkiger zijn en Dirk en ik zelf ook niet. Na afloop van de wandeling konden we allemaal niet gelukkiger zijn, het was een succes geweest! Iedereen was tevreden vertrokken. Op naar volgend Nukerke zou ik zeggen …

Zaterdag 21 september 2024

Na de drukke week die volgde op Nukerke vertrokken we vrijdag 20 september geladen met van alles en nog wat voor de vergadering naar Vilvoorde om te overnachten dicht bij de locatie waar we ‘s anderendaags al voor 9 uur verwacht werden door Raymond Buekenhout en echtgenote Gerda die ons zoals alle jaren assisteerden met de voorbereidingen. Na een korte nacht en slechte bedding spoedden we ons ‘s anderendaags na het aanbrengen van mijn oorlogskleuren naar de bestemming waar we met Gerda en Raymond begonnen aan de noodzakelijke taken. Terwijl de eerste medewerkers zich aanmeldden nam ik mijn “speech“ nog eens door en was er klaar voor. Eens voltallig begon de vergadering eerst met de regioverantwoordelijken en de coordinators daarna kwamen alle medewerkers erbij en kreeg iedereen  van onze mediaspecialisten Tasch en Yannick alles tot in de perfectie uitgelegd over de werking van FB en andere sociale media en werd vooral de nadruk gelegd op wat wij allemaal samen konden doen om het nog efficiënter te maken. Om af te sluiten gaf Raymond, onze projectmedewerker, een overzicht van de financiën en las ik mijn speech voor waarin alle medewerkers “gehuldigd ”werden. Op de eerste plaats grote Dirk en Sonja die al meer dan 22 jaar trouwe en loyale “GINB‘ers “zijn, waarvoor onze oprechte dank. Na de plichtplegingen en de serieuze onderwerpen was het tijd voor het aperitief en ontspanning en konden we aan tafel. Ondanks het feit dat ik erop aangedrongen had dat we noch bloemen noch kransen of geschenken wilden werden we op onze beurt gehuldigd voor ons 20 jaar huwelijk en kregen een prachtig cadeau. Ze kunnen niet luisteren maar we waren er héél blij mee...

Zondag 22 september  2024

De dag na de vergadering vertrokken we om 5 uur met de camionette terug naar Spanje. “Back to Black the Hunters are back” fluisterde ik. Ondanks het feit dat we het grootste aantal km in de gietende regen reden en we ons vertrouwd hotelletje achter ons moesten laten omdat er niks te eten viel, het restaurant naast het hotel gesloten was en in de wijde omgeving alles dicht was landden we om 17:30 uur in het Novotel hotel in Biarritz waar we vorig jaar een nacht doorbrachten op kerstdag, dat beloofde…Toen we om 19 uur gingen eten liep het souper min of meer in het honderd omdat het geserveerd werd door piepjong  onbekwaam personeel die er doodleuk een spelletje van maakten om te vergeten wie wat besteld had. Het gevolg was chaos en ontevreden klanten alom. Toen we na het eten onze koffie na een halfuur nog altijd niet gekregen hadden was de maat vol. We waren beiden moe lieten de koffie voor wat hij was en gingen naar de kamer. Na een relatief rustige nacht was er de ochtend nadien gelukkig een mooi ontbijtbuffet en konden we onszelf bedienen. Een halfuur later reden we om 9 uur terug de autoweg richting Spanje op voor de laatste 550 km want door in Biarritz te overnachten hadden we 62 km gewonnen...Helaas na regen komt zonneschijn zegt het spreekwoord maar die kwam pas als Madrid in zicht was. Hoe dan ook rond 15:30 u waren we in Casa Belgica en werd de ganse camionette uitgeladen want we moesten voor 17 u onze honden afhalen in het pension. Na 3 weken zou het een heftig en gelukkig weerzien worden zoveel was zeker. Niet veel later konden we aan den lijve ervaren hoe heftig en niet alleen van ons honden… Ook “onze” zwerfpoezen Bella, Zoe, Mimi, Lili, de 3 dames zonder naam en alle mussen, tortelduiven, reisduiven en diversen uit de verre omgeving waren voltallig aanwezig toen onze “take-out’s” terug open waren. ’s Nachts werd alles netjes opgeruimd door de plaatselijke knaagdieren.

24 September 2024 

Een paar dagen na onze aankomst vertelde Marie-Carmen dat er de laatse 2 weken terug 10 teefjes binnen gekomen waren. Sukkels die niet voldeden aan de jagers hun eisen en werden achtergelaten in het veld of killingstation of erger. Het was begonnen… Hoe dan ook er waren nu 45 teefjes om te steriliseren dus contacteerde ik Marianne Phillipo om te vragen of ze tijd had om te komen. Zoals altijd zei ze ja en begon direct te denken en te plannen. Eerst wou ze op 25 oktober komen maar dan waren we drie dagen in België voor de Halloween wandeling en haar “assistent“Dirk Buffalo eveneens. We hadden dus wel een probleem maar Marianne zou Marianne niet zijn als ze geen oplossing zocht dus werd er in overleg met haar personeel beslist dat ze op Allerheiligen zou komen, van donderdag tot zondag!! Hoe ik die fantastische vrouw en dierenarts met dat immens grote hart die al bijna 20 jaar belangeloos galgo’s komt steriliseren ooit kan bedanken weet ik na al die jaren nog altijd niet. Wat meer is ik heb zelfs een serieus luxeprobleem want ik heb twee zulke dames, want ik heb ook Anne Coling die van hetzelfde kaliber is als Marianne en al even lang komt. Kortom ik heb dus 2 fantastische vrouwen te bedanken. Daarenboven  heb ik ook nog Anne’s assistent Fred te bedanken die is geneesheer in een kliniek en moet altijd schipperen om verlof te nemen want hij is hoofd van een afdeling, desondanks komt hij bijna al even lang als de dierenartsen. Last but not least is er ook nog Dirk Buffalo, na medewerker, co-driver en coordinator is hij nu ook dierenartsassistent en Marianne’s helper (dankzij echtgenote Martine die hem altijd weer uitleent). Ik ben gezegend, GINB is gezegend en vooral de galgos zijn gezegend met zulke loyale onbaatzuchtige vrienden en daar reken ik alle medewerkers groot en klein of dik en dun bij. Tot zover. Nog geen halfuur later heeft Dirk de vluchten heen en weer voor Marianne en Dirk B gereserveerd. Daarna wordt onze reserve aangevuld en alle nodige medicatie en verdoving besteld. Kwestie van er klaar voor te zijn…