Spanje update november 2024

Vrijdag 25 oktober 2024

Om 10 uur vertrekt Dirk met de honden naar hun “hotel”  en ‘s namiddags vertrekken wij naar het onze dicht tegen de luchthaven van Madrid want morgen nemen we de vroegste vlucht naar België en durven het risico niet lopen om vast te zitten in de ochtendspits die er één is om U tegen te zeggen. Na een korte nacht verlaten we rond 5:30u ons hotel (zonder ontbijt omdat het maar vanaf 7 uur opgediend wordt) naar de luchthaven waar we de auto op de parking achterlaten en ons naar de vertrekhal spoeden om zeker onze vlucht niet te missen... Niet dus en om 9 uur landen we in Brussel, halen onze huurauto op en rijden naar de Pinte waar we om 17 uur onze “coronaprik” gaan halen bij de dokter en één keer gaan overnachten. Morgen rijden we na mijn tandartsbezoek naar Tienen want we zijn speciaal afgekomen voor de Halloweenwandeling. De dag nadien is het bijna middag als de tandarts klaar is met mij en we kunnen vertrekken naar de zaal. Als we op onze bestemming aankomen zitten de medewerkers aan de lunch en kunnen we aanschuiven aan tafel. 

Nadat we ons kleine steentje bijgedragen hebben aan de versiering van de zaal vertrekken we naar het hotel waar we overnachten, jawel alweer een hotel… Morgen opnieuw in één op de luchthaven want we vertrekken maandag alweer met de eerste vlucht naar Spanje....De dag nadien worden we al om 10 uur verwacht en het is een korte nacht geweest door genodigden van een trouwfeest die blijkbaar terugkeerden naar hun  kamer en plezier hadden in het gesnurk van Dirk dat te horen was tot op de gang… Ik kon er minder om lachen. Hoe dan ook om 7 uur begon ik aan mijn oorlogskleuren en mijn outfit voor de gelegenheid want het was de bedoeling dat we verkleed waren. Ondanks de korte rusteloze nacht  lukte het mij om op tijd klaar te zijn en hadden we nog tijd om te gaan ontbijten alvorens we naar de zaal vertrokken. Als we aankwamen liepen er al een paar adoptanten met hun honden in Halloween outfit op de parking… Binnen moet de prachtig aangeklede zaal onderdoen voor de medewerkers achter hun shops en deze van de bediening. Van de eerste tot de laatste zijn ze allemaal geschminkt door Kelly en Nancy en zien er om ter angstaanjagends uit. Tegen de middag is het bomvol en tijdens de bediening van het eten word ik gebombardeerd tot mayonaisemadam en mag ik iedereen voorzien van een flinke portie mayonaise en niet te vergeten zout. Na het eten is het tijd om de tombola lotjes aan de man te brengen en daarna tijd voor de wandeling en de obligate foto. 

Tijdens het poseren ril ik van de kou en terug binnen barst het zweet mij uit. Als de tombola getrokken is en de verwenkoffie en desserts op zijn, schuiven de vele deelnemers aan om te vertrekken en ga ik even buiten zitten om af te koelen. Slecht idee… Dirk B vraagt bezorgd of ik mij niet lekker voel en zoekt de reden van mijn malaise bij de corona prik. Het zou mij verwonderen dat ik na de 5de prik nog ziek zou worden maar de wonderen zijn de wereld nog niet uit. Hoe dan ook omdat we nog een lange terugtocht voor de boeg hebben dringt Buffalo er bij Dirk op aan om met mij te vertrekken. Na felicitaties aan de dames Ann en Nancy en alle medewerkers die een succes gemaakt hebben van deze fantastische verkleedpartij vertrekken we naar Brussel, leveren de huurwagen af en gaan naar ons hotel. Om 22 uur neem ik na een langdurige niesbui-sessie anderhalve slaappil en ga naar bed. Zes uur later staan we om 4 uur op breng ik mijn oorlogskleuren minimaal aan (alhoewel). Twintig minuten later steken we de weg over naar de luchthaven. Na alweer dezelfde ellendige rompslomp aan de douane gaan we een klein uur later aan boord en landen nog voor 9 uur in Madrid. Het was fantastisch goed maar heel vermoeiend en mijn verkoudheid of wat dan ook verbetert niet, daar moet iets aan gedaan worden want Marianne en assistent Dirk Buffalo komen donderdag aan om te steriliseren.

Donderdag 31 oktober 2024

Vandaag D-Day, de beslissende dag. Marianne en Dirk B zijn op weg naar Spanje. Mijn Dirk vertrekt op tijd naar de luchthaven en rond 15 uur krijg ik een telefoontje dat hij Marianne en Dirk B aan boord heeft en dat ze, afhankelijk van het verkeer, tussen dit en een uur thuis zijn. Omdat ik een lichte lunch voorzien heb antwoordt Dirk vlug: “niet nodig want Marianne wil direct aan de slag dus ik heb aan Marie-Carmen gevraagd om 4 honden te brengen. Als ze voor ons is open dan de poort.” Zucht, je moet al de capaciteiten van een gewichtheffer hebben om het zware onding in beweging te krijgen denk ik zuur. Gelukkig komen ze een minuut na Marie-Carmen aan die het gevecht met de poort mag staken en overlaten aan Dirk. Terwijl  Marianne nog met haar zware bagage vol met materiaal zeult en Dirk B zijn bagage naar de kamer brengt lopen Dirk en Marie-Carmen met de eerste 5 dames naar de kliniek. Na de hevige begroeting van onze honden zijn wij aan de beurt om Marianne en Dirk B te begroeten. Het is een uitgebreide begroeting want het is lang geleden dat ik Marianne nog gezien heb. Als alle plichtplegingen achter de rug zijn lopen ze samen in ganzenpas naar de kliniek.

Ik kijk hen achterna, zucht voldaan en voel me gelukkig. Het duurt niet lang voor ik hen omringd door onze nieuwsgierige honden naar de kliniek volg met een kop vol griep ingrediënten. Een mélange van ademnood, bloederige neus vol korsten en snot, waterende ogen, een pijnlijke keel en een stem als een verstokte roker (enige slechte souvenir die ik overgehouden heb aan de succesvolle Halloweenwandeling). Als ik de deur van de kliniek open is het net of een warme deken om mijn schouders gelegd wordt. De geuren, de ambiance, Marianne als altijd plagerig tegen Buffalo die zoals altijd zijn beste Frans bovenhaalt en operatievelden aan het knippen is, Dirk die foto’s aan het maken is, de eerste galgo dame die op de tafel ligt, ik krijg er zowaar de tranen van in mijn ogen of misschien zijn het wel mijn water-ogen, wie zal het zeggen. Vier uur later liggen de eerste dames hun “ketamineroes” uit te slapen. Ze zijn voor altijd “babyproof” en kunnen hun nieuwe leven starten met een verblindend witte “Hollywood” glimlach geleverd door Dirk B. Ondanks dat Dirk en ik bijna twintig jaar ouder zijn sinds Marianne en Anne in 2005 de eerste keer naar Spanje kwamen  kunnen we het nog en zullen we het nog lang moeten kunnen als de situatie in Spanje niet verandert. Als we ‘s avonds na het obligate welkomstaperitief starten aan het souper (niet mijn succulente spaghetti maar champignons met pasta) worden er stapels herinneringen opgehaald en eindeloos bijgepraat. Heerlijk met gelijkgezinde  zielen...

Vrijdag 1 november 2024

Ondanks het lange bijpraten van gisterenavond is het vroeg dag en zijn we om 7 uur allemaal present. Terwijl het ontbijt bereid wordt gaat het medisch team de patiënten controleren. Drie kwartier later gaan we aan tafel maar niet voor lang want om 8:00 uur komen de eerste 10 teefjes. De twee Dirken en Marianne helpen de honden uitladen en keren niet meer terug dus ga ik na het ontbijt afgeruimd te hebben ook naar de kliniek. Het duurt tot 13 uur voor Marianne en co tijd hebben om te lunchen. Als ze na een halfuurtje klaarstaan om terug te vertrekken brengt Marie-Carmen 5 extra teefjes die in de tuin mogen wachten op hun beurt. Na 18:30u zijn de baarmoeders, de tumoren en de rotte tanden verwijderd en de wonden verzorgd en kunnen ze na een werkdag van meer dan 10 uur en een laatste check van de 15 patiënten van vandaag en de 5 van gisteren, naar boven komen voor een deugddoend aperitiefje dat daarna aangevuld wordt met frietjes, kip en salade mixte. Voor ons is het een aangepaste versie, frietjes met veggie balletjes in tomatensaus. Hoe dan ook we maken er weer een aangename avond van waarop opnieuw de wildste avonturen van vroeger doorverteld worden aan Buffalo.

Zaterdag 2 november 2024

Het is amper 7 uur als Marianne en co de patiënten in de kliniek gaan checken en Dirk ondertussen rondgaat met de kakmobiel en de waterslang. Driekwartier later zitten we aan het ontbijt maar net als gisteren niet voor lang  want om 8 uur is Marie-Carmen er met 10 galgo dames. Voor ze terug vertrekt komt ze me zeggen dat er een arme teef van 12 jaar binnengekomen is. Aan haar manier waarop ze het zegt denk ik dat het niet veel goeds voorspelt dus dring ik aan om ze asap te brengen. De dag start slecht want bij de eerste dame die aan de beurt is zijn er problemen. Marianne kan in het verhakkelde lijfje de baarmoeder niet vinden en doet er een uur over voor ze haar buikje met een gerust gemoed terug kan sluiten. Arme stakkerds, sommigen onder hen zijn zo toegetakeld dat je het niet kan geloven. Hun tanden, hun lijfjes, hoe ze het overleven is een raadsel. Dus als mensen denken windhonden zijn tere honden, niet dus, het zijn  vechters en overlevers op zoek naar een veiliger bestaan en een beter leven. Niet te geloven dat zulke nobele dieren die zoveel te geven hebben zo behandeld worden door onmensen die het woord mens niet waardig zijn.

Om 13 uur komen ze lunchen en om 14 uur is Marie-Carmen er met 5 extra teefjes. Het is 18:30u als ze beginnen aan de dagelijkse opkuis van de kliniek en Dirk voor de zoveelste keer rondgaat met de kakmobiel en de tuin proper spuit. Om 19 uur arriveren ze eindelijk boven om te genieten van een aperitiefje en echte Vlaamse kost. Spruitjes met aardappelen en veggie burgers voor iedereen. Om 23:00 uur hijsen ze zich na een paar gezellige babbeluurtjes uit hun stoel voor de laatste controle van de 35 patiënten.

Zondag 3 november 2024

De laatste dag. Het is 6:30 uur als Marianne & co zich naar de kliniek spoeden om bij hun 35 patiënten de wondjes te inspecteren en zoals alle dagen daarna te verwennen met roomservice en verse lakens etc… Dirk loopt hen een paar minuten later achterna om zich aan zijn dagelijkse taak te wijden en voorziet de dames van een kommetje eten, verschoont de doeken in de veranda en begint aan zijn dagelijkse kak- en spuitronde. Ondertussen ontferm ik me in de keuken over het ontbijt en onze honden. Ze doen een uur over de dagelijkse taken en ontbijten pas om 7:45 uur. Uiteraard wordt het ontbijt zoals altijd verstoord door de komst van Marie-Carmen die arriveert met de laatste der Mohikanen, de laatste 5 dames waaronder de oude dame van 12 jaar. Opnieuw blijf ik alleen achter met het ontbijt want ze volgen de teefjes naar de kliniek en beginnen eraan. Van zodra het ontbijt van tafel “geveegd “is ga ik hen heel voorzichtig achterna want alles ligt nog nat en ik ben als de dood om te struikelen of vallen. Dan moeten ze de pompiers oproepen, iets wat mij niet simpel lijkt in Spanje… Als ik de deur van de kliniek open, ligt het oudje op de operatietafel en kan ik mijn ogen niet geloven als ik zie hoe ze toegetakeld is.

Ze heeft een vermorzeld oor, een verschrikkelijk afschuwelijk gebit, tumoren op haar buik en grote leeggezogen tepels. Vooral heeft ze aan haar achterpoten grote haarloze verweerde letsels die erop wijzen dat ze heel lang vastgebonden is geweest. Doodnormaal in achterlijke gehuchten en dorpen waar ze “vroeger” een galgo teef ergens buiten het dorp soms jaren vastbonden aan de achterpoten en of voorpoten. Als de arme hond geluk had kreeg ze een soort tent van verweerd plastiek boven het hoofd om haar te beschermen tegen de zon of regen. De reden van dit gruwelijk gebruik: als ze loops waren stonden ze ten dienste van alle galgo reuen uit de omgeving. De jagers hadden dus kosteloos alle jaren “verse” pups. Seksuele exploitatie avant la lettre. Jaren geleden heb ik het nog eens gezien maar ik was ervan overtuigd dat het niet meer gebeurde, wel dus. Ik ben zodanig van mijn melk dat ik op het toilet van de kliniek ga zitten wenen. Wat moeten we met die arme duts die zoveel leed doorstaan heeft maar het toch gehaald heeft en tegen alle logica in bij ons beland is. Het is 12:30u als de laatste onder het mes gaat en 12:30u als de kliniek proper en blinkend van trots achtergelaten wordt voor de lunch. We hebben veel te bepraten maar de oude teef wroet in mijn gedachten.  

Terwijl Marianne haar bagage gaat maken en de Dirken verder keuvelen in de veranda ga ik aan mijn pc zitten piekeren. Ik ben zo verdiept in gedachten dat ik mij een ongeluk schrik als Marianne stilletjes achter mij geslopen is, me haar GSM met een foto van het oude teefje onder de neus steekt en murmelt dat ze geadopteerd is. Ik schrik me een tweede ongeluk, kijk haar ongelovig aan en besef dan pas dat, ondanks het feit dat ze gezworen heeft deze keer geen galgo te adopteren, zij de adoptante is. Ik val haar om de hals en ween eens goed uit. Als ik aandring op een naam zegt ze: “Martine, comme la femme de mon assistent de qui je suis très contente”. Als Dirk B het hoort als hij vanonder de douche komt is hij fier en héél gelukkig met de naamkeuze. Een halfuur later vertrekken ze na de obligate foto met Dirk naar de luchthaven. Van zodra ze vertrokken zijn ga ik bij de 40 dames en vertel de nog half slapende Martine dat ze een thuis heeft. Morgen vertrekken de teefjes die Donderdag gedaan zijn, dinsdag deze van vrijdag, woensdag deze van zaterdag enz.… Martientje blijft hier. Ik kan mijn geluk niet op en streel zachtjes over haar arme hoofdje. Ze beseft nog niet dat ze de lotto gewonnen heeft. Als Dirk anderhalf uur later thuiskomt vertelt hij dat zowel Marianne en Dirk B na een paar km in slaap vielen in de auto. Dat is wat 40 galgodames emotioneel en fysiek doen met een mens en niet alleen met hen...