Spanje update november 2023

Woensdag 22 november 2023

Na een paar sombere donkere weken en dagen die, weer of geen weer, van het ochtendgloren tot laat in de avond opgeschrikt werden door schoten van moordende jagers hebben we gisteren terug een telefoontje gekregen dat een galguero zoals gewoonlijk zijn gewonde hond wou afstaan, gelukkig!! Beter afstaan dan ergens in “the middle of nowhere” dumpen tot de dood erop volgt... ‘s Avonds bracht Marie-Carmen haar, een piepjong teefje die ergens te velde, van de galguero zijn auto naar die van Marie-Carmen verhuisde en bij ons afgezet werd met wat bleek een pijnlijk gehavende gebroken voorpoot te zijn. Terwijl Dirk een spoedverband aanbracht stuurde ik een mailtje naar Dr. De Frutos die na het zien van het filmpje van haar poot “asap” een mailtje terugstuurde dat we deze morgen verwacht werden. Wat betekent dat we vandaag om 8 uur tussen talloze andere weggebruikers onder een verblindende, opkomende ochtendzon met het jonge mooie vriendelijke teefje vertrokken naar Talavera. Ondanks het feit dat ze ongetwijfeld verschrikkelijk pijn had bleef ze recht staan om naar buiten te kijken, ongelooflijk hoeveel pijn galgo's zonder te klagen kunnen verbijten dacht ik terwijl ik haar gadesloeg. Terwijl ik zat te piekeren welke naam ik haar zou geven nam ik het weidse landschap in me op dat na het einde van het recente jachtseizoen niet meer verstoord werd door talloze landrovers van galguero's die her en der in de velden stonden. Toen we na een uur aankwamen in Talavera had ik besloten om haar de naam Hatsjepsoet te geven... We kwamen samen met  Dr. De Frutos aan die haar door de receptioniste gewoontegetrouw liet inschrijven. Niet evident toen ze de naam van de hond hoorde en mij verschrikt het document toe schoof want alleen Dr. De Frutos wist per direct wie Hatsjepsoet was...

Nadat ik de papieren ondertekend had voor akkoord nam hij het moedige galgootje mee voor RX-foto’s waarna bleek dat het bot van haar poot volledig middendoor was en de twee helften naast mekaar zaten, zoals  zo dikwijls een ongelooflijk pijnlijke breuk waarmee de arme hond aan zijn lot overgelaten was. Gelukkig voor haar was ze bij ons terechtgekomen en zou vanaf nu alles gedaan worden om haar toekomst rooskleuriger te maken en te verzekeren. Toen alles geregeld was en ik Dr. De Frutos gevraagd had om haar indien mogelijk ook te steriliseren mochten we terug naar Calypo vertrekken waar de rest van de Casa Belgica "gang" op ons zat te wachten. Hermione en Hélène zijn nauwelijks hersteld en ze hebben al een nieuwe lotgenoot erbij, geen probleem hebben ze gisteren bij aankomst van Hatsjepsoet laten blijken. Voor de pups die al flink gegroeid zijn helemaal niet, die hebben er een attractie bij als de dames uitgelaten worden en ze van achter het tussenschot kunnen kijken naar de nieuwkomer. Gelukkig voor hen is het na maanden vakantie in Casa Belgica niet lang meer voor ze naar hun nieuwe thuis mogen want ze worden ongeduldig. De spelletjes geraken op en ze kijken uit naar de toekomst. Spijtig dat ze zo lang moeten wachten maar het is nu eenmaal de wet dat pups niet mogen reizen voor ze 16 weken zijn en dat heeft allemaal te maken met de anti-rabiës vaccins. Hopelijk zal hun geduld beloond worden met een warme liefdevolle “forever” thuis en zullen ze net als in Casa Belgica bedolven worden onder veel liefde, veel geduld en begrip voor de jeugd... Om 13:30h stuurt Dr. De Frutos een bericht dat de operatie goed verlopen is maar ze tot morgen moet blijven omdat ze wat bloedverlies heeft. Hij zal laten weten wanneer we haar mogen afhalen. Tot zover...

Donderdag 23 november 2023

Om 9 uur vertrekken we terug naar Talavera om Hatsjepsoet af te halen wiens operatie perfect geslaagd is heeft Dr. De Frutos laten weten. Terwijl ik onderweg naar de overvliegende ooievaars kijk die in formatie naar Afrika trekken bedenk ik dat ik de naam Hatsjepsoet niet zomaar gekozen heb, er zit een doel achter en hopelijk … Met de naam van de eerste vrouwelijke Farao te geven heb ik me tot iemand gericht en hopelijk begrijpt ze die boodschap… Ik neem aan van wel want Claire is een fervente aanhanger van Egyptologie en is net zoals ik fan van Hatsjepsoet. We zien wel. Ik hoop het want ik zou zo graag willen dat het kleine, fijne lieve meisje in de GINB-familie blijft dus waar kan ze beter zijn dan bij Claire. Ze zijn voor mekaar bestemd. Een klein uur later zoeken we alweer parkeerplaats in Talavera. Dr. De Frutos is uiterst tevreden met het resultaat van de operatie en staat erop dat we tussen dit en een paar dagen nog eens teruggaan voor “inspectie”. Als we zaterdag met “Soet” terugkeren op controle is Dr. De Frutos nog altijd even tevreden en krijgt ze groen licht voor de verre reis die nu wel heel dichtbij komt want dinsdag komt co-driver Dirk Buffalo aan en ik vertrek met hetzelfde Iberia vliegtuig naar België. Gelukkig weet ik dan nog niet wat mij boven het hoofd hangt. Ik verkeer nog in het ongewisse over het feit dat de lady purser mij mijn “seat” die al weken gereserveerd en betaald is plots wegens “safety” en een vage uitleg niet wil geven en een businessman op mijn plaats zet!! De plaats 1D die vermeld staat op mijn boardingpass heeft ze met stylo doorstreept en ik moet op 3D gaan zitten!!! Ik ben absoluut niet akkoord maar ze houdt voet bij stuk en zegt dat als ik niet akkoord ben maar een klacht moet indienen wat ik ondertussen gedaan heb. Tot zover…

Dinsdag 28 november 2023

Hoe dan ook nadat ik voor mijn vertrek nog het ganse weekend de adoptanten gebeld heb om het uur af te spreken waarop ze verwacht worden op de adoptie dag en koffers maakte kom ik dinsdag 28 november na die verdomde vlucht aan in Zaventem. Gilles die mij zoals gewoonlijk naar huis brengt krijgt tijdens de trip naar De Pinte het volledige verhaal. Ook hij kan het niet begrijpen dat ze zomaar iemand zijn gereserveerde en betaalde plaats kunnen weigeren en aan iemand anders geven. Als Dirk belt en het verhaal hoort zit hij direct op zijn strijdros en moet ik “asap” een klachtbrief klaar hebben tegen hij vrijdag aankomt. Ik ben blij als ik thuis ben en eindelijk alleen. Op tafel staan de obligate welkomstbloemen van Claire, voor de gelegenheid een kerstroos. Ernaast ligt haar brief want zoals gewoonlijk heeft ze aankopen gedaan en de ijskast gevuld. Alleen voor 3 dagen, en afgezien van telefoons naar Dirk, afgesloten van de buitenwereld alleen met mijn PC en de vele mails die binnenkomen. Woensdagavond krijg ik tijdens mijn telefoontje naar de Dirken het verslag van de dag en de belofte dat mijn Dirk morgen gaat bellen voor ze vertrekken. Iedereen is in goeden doen en alle honden, van de drie herstellende dames tot de pups en onze honden, weten en voelen dat er een grote gebeurtenis op til is… Zoals beloofd krijg ik ‘s morgens een telefoon van een immer zenuwachtige echtgenoot die na al die jaren nog op de toppen van zijn tenen loopt als de honden geladen worden... Gelukkig is Buffalo de uitgelezen altijd rustige tegenpool die hem kalm kan houden. Als ze een drietal uren vertrokken zijn krijg ik telefoon dat ze de Somosierra voorbij zijn, het regent en waait hard maar de honden zijn rustig, alles is oké. Het gaat zo door, iedere keer als Buffalo het stuur overneemt belt Dirk met de stand van zaken… Eén ding is zeker, in Parijs moeten ze voor één keer niet door het centrum wegens nachtelijke werken en ik kan het heuglijk nieuws melden dat Sonja en grote Dirk, Hermione geadopteerd hebben.

Vrijdag 1 december 2023 – Zaterdag 2 december 

Het is 4:30 uur als hij alle bagage in de gang gedeponeerd heeft en met een verkoudheid die hij van Buffalo cadeau gekregen heeft tussen de lakens schuift. Zoals altijd valt er een last van mijn schouders, de onrust is voorbij. Ze zijn nog eens veilig thuis, de honden zijn in Hof Rosa Canina door Martine, Nensie, Christel en Kevin, het aankomstteam, opgevangen en uitgelaten, gevoed en te slapen gelegd. Dirk ligt naast mij. Niet voor lang want om 8 uur vertrekt hij naar Doornik naar Marianne met 4 galgo heren van wie de tandjes moeten gedaan worden. Daarna keert hij terug naar Hof Rosa Canina om de camionette te kuisen etc. Daarna moeten we boodschappen doen voor de adoptie dag van morgen enz.… Die morgen is er vroeger dan verwacht en het is nog geen 8:30 uur als we naar Hof Rosa Canina vertrekken waar er nog véél moet gedaan worden, de tent opzetten, de ontvangstruimte/ annex bureau en fotostudio klaarmaken voor de adoptanten, de keuken waar de koffie gemaakt wordt, de sandwiches voor de medewerkers gesmeerd worden en het gezamenlijk ontbijt genomen wordt installeren. Als we aankomen gaan onze honden die bij Christel resideren door het lint dus ga ik vlug binnen. Voor 11 uur zijn de eerste adoptanten er, de nieuwe ouders voor de pups eerst want ik heb ze als eersten geplaatst wat me min of meer gelukt is. Daarna zijn de overige adoptanten aan de beurt, vele oude getrouwen die een tweede, derde of nog eentje meer komen adopteren. Ondanks de koude wordt het een gezellige adoptie dag, iedereen is gelukkig met zijn nieuwe huisgenoot en iedereen neemt opgewekt afscheid. Rond 14 uur is de laatste aan de beurt en kunnen onze installaties weer afgebroken worden. Als alle medewerkers verkleumd terug binnenkomen is het tijd voor een cadeautje, Spaanse zoetigheid, goed voor hun verbranding… Kevin vertrekt ziek als eerste en neemt Hélène mee. Yolanda volgt en neemt Hatsjepsoet mee. Als ze klaar staat om afscheid te nemen zeg ik tegen Claire dat Hatsjepsoet nochtans voor haar voorbestemd was … Ze roept ‘ik wist het, ik wist het!!!!’ En weet je wat, zij en Raymond bezweken ter plaatse… Vroegtijdige kerstverhalen… 

Volgende week doktersbezoeken, magazine volschrijven, update, zaterdag Glabbeek om de zaal klaar te maken en zondag kerstmarkt. Tussendoor een beetje rusten...

Maandag 11 december 2023

Zoals voorzien hebben we afgelopen week gewetensvol zoveel mogelijk onze planning afgewerkt en zijn we zaterdag morgen om 8:30 uur vertrokken naar Glabbeek. We waren amper 500 meter gereden toen Dirk met een ferme vloek merkte dat de camionette geen snelheid maakte... Misschien de vochtigheid zei hij aarzelend maar nietes… Voor we de autoweg opreden nam hij het zekere voor het onzekere en kon nog net rond de rotonde de weg terug naar “huis” nemen. Hij zette de camionette terug op de parking van het gemeentehuis laadde foeterend ons bagage en de drie grote donuts over in de huurwagen en belde de garage en vertrok voor de tweede keer naar Glabbeek... Zoals verwacht filosofeerde hij de ganse weg over de mogelijke oorzaak van de defecte camionette zucht… Hoe dan ook, omdat we zo vroeg vertrokken waren, kwamen we  toch nog om 10 uur op onze bestemming waar Yolanda, Kelly en helpers al druk bezig waren met het uitzetten van de kerstversiering en het ineensteken van de vele kerstbomen...Terwijl vrijwilligers en de rest van de medewerkers met tafels en papieren tafellakens voor de standen worstelden,  Claire de GINB-winkel opzette, Dirk Buffalo de bar in orde maakte en Dirk en Kevin manusjes van alles waren begonnen Gerda, Martine en ikzelf met het opzetten van de kerstbomen,  het ontwarren van de lampjes, het bijeenzoeken van de kerstballen, de slingers etc. etc. een monnikenwerkje. Raymond was onze voorhoede die samen met Yolanda de overgebleven kerstbomen in mekaar puzzelde. Hoe dan ook, na een paar uur hard werk was de zaal van een koude opslagplaats omgetoverd in een echte kerstmarkt en konden we aan tafel voor een verdiende lunch. Alles was klaar en de standplaatsen wachtten alleen nog op hun exposanten en de foodstandjes, waaronder voor het eerst Nancys en Anns veggie en klassieke croque-monsieurs, waren voorbereid op hun gasten.

Rond 16 uur vertrokken Dirk en ikzelf in de gietende regen naar ons hotel in Beringen waar we ieder jaar sliepen als de wandeling in Lommel was of kerstmarkt. Toen we aankwamen in de kamer was het er ijskoud dus belde ik na wat gepruts van Dirk aan de thermostaat naar de receptie. Na een paar mislukte telefoontjes kwam de dame van de receptie aankloppen en morrelde op haar beurt aan de thermostaat die reageerde en warme lucht blies als antwoord. Helaas, nadat we  in het restaurant van het hotel iets gegeten hadden en terugkeerden naar de kamer was het er ondertussen weer ijskoud en zou het de ganse nacht koud blijven. Terwijl een sterke wind  tegen de ramen bonkte lag ik tot ergernis van Dirk te bibberen in bed en was het een opluchting toen ik eindelijk kon opstaan en me nog altijd bibberend van de kou kon klaarmaken. Nadat we ontbeten hadden en de auto terug ingeladen was vertrokken we rond 9:30 uur terug naar Glabbeek. Toen we een klein halfuur later de straat inreden vroeg ik aan Dirk ‘er zullen toch nog geen deelnemers zijn?’. Verkeerd gedacht want de parking stond al halfvol en er was al een pak volk in de zaal. Het zou de ganse dag zo blijven, er kwam een massa bezoekers en iedereen had zijn handen vol en ik, ik had mijn mond vol want ik moest niets anders doen dan kandidaat-adoptanten te woord staan, mensen begroeten, en babbelen, babbelen en nog eens babbelen. Maar het was heerlijk zoveel mensen en geadopteerde galgo’s te zien en terug te zien en herinneringen op te halen en foto’s te bekijken. Het was een succes, de tombola, de “kunststanden”, “Warm &Cozy”, eetstandjes, alles werd druk bezocht. Er werd veel soep met brood gegeten veel pannenkoeken en veel  croques. Tegen het einde dacht ik nog aan één ding, en dat was dat alles terug moest afgebroken worden. Als iedereen weg was stond ik met de laatsten te praten en zag ik vanuit mijn ooghoek dat Gerda begonnen was met de kerstbomen te ontmantelen. Gelukkig ….