Spanje update Mei 2023

Dinsdag 16 mei 2023 

Alweer een lastige maand achter de rug, een maand waarin bijna geen tijd was om "up te daten".

Nadat Marianne en Kris vertrokken waren ging iedereen terug naar de refuge, twee bleven er, het witte teefje die zoveel doorstaan had die ik Honor gedoopt had en Hope de treurende mama. Na amper een week waren ze goed bijgekomen en kregen ze er een compagnon bij die weken rondgelopen had met een  pijnlijke breuk aan de onderkant van zijn linker achterpoot en door Marie-Carmen in Casa Belgica afgezet was. Ik maakte een afspraak bij Dr. De Frutos  en toe we ons ‘s anderendaags met Henri/ Secretario aanboden en er foto’s van zijn poot genomen waren kregen we te horen dat hij veel te mager en veel te zwak was om de gecompliceerde breuk te opereren...Hij moest minstens een paar weken aansterken zei Dr. De Frutos overtuigend en ondertussen zou er voor zijn poot een metalen prothese op maat van zijn verhakkelde bot gemaakt worden... Zodus keerde de ongelukkige terug mee naar Casa Belgica waar hij de volgende weken in gezelschap van Honor en Hope, die hetzelfde dieet volgden, met voedzaam en smakelijke maaltijden op krachten kwam…

Nadat Henri gesetteld was gingen we een paar dagen later foto's nemen van de galgo's die klaar waren voor adoptie en kregen de dagen die erop volgden de ene aanvraag na de andere voor de jongste en de mooiste die op de foto stonden en verhuisden  de meesten boven 5 jaar en meer nog verder naar onder… Hoe dan ook er zijn altijd mensen die dat met Argusogen volgen met als resultaat dat de minder begenadigden tot mijn grote voldoening ook regelmatig gekozen worden. Terwijl de "gekozenen" in de refuge zich nog niet bewust waren van het geluk dat hen wachtte nam Annie Dusquene  onze Franstalige regioverantwoordelijke van de regio Brussel en wijde omstreken samen met een adoptante uit die streek voor het eerst deel aan een evenement en had het malheur dat het die dag zoals gewoonlijk rotslecht weer was, niet dat het haar décourageerde...Hoe dan ook tot mijn grote afkeer lonkte de adoptie dag en de daaraan verbonden vliegreis  ook al terug die ik deze keer alleen moest maken. Hoe erg ik het ook haat om alleen te vliegen en het risico te lopen dat ze me vergeten en ik mijn vliegtuig mis voor de adoptie dag heb ik het ervoor over...Een adoptie dag die het deze keer zou moeten stellen zonder het Limburgse team van Yolanda want het was open-deur-dag bij het voetbalteam van manlief Luc d'Artagnan en zoals vorig jaar zouden de regioverantwoordelijken voor de bediening zorgen en zo een mooi centje verdienen voor GINB.

Terwijl de drie "H's" floreerden in hun tuin van Eden en aan kilo's wonnen en Loulou en Amadeus boven hun oudere broers het vuur aan de schenen legden met hun "unstoppable" spelletjes die meestal tot ‘s avonds laat duurden kreeg Astrid een paar dagen voor we moesten vertrekken op een namiddag een massieve neusbloeding die bijna niet te stoppen was. Toen het na uren eindelijk ophield dachten we  zoals een paar maanden geleden toen ze het ook gehad had dat het achter de rug was. Niet dus, ‘s nachts kreeg ze opnieuw een bloeding en toen we uit ons bed sprongen nadat ze op ons kamer kwam zat alles onder het bloed, de vloeren, de zetels, de muur, zelfs de foto’s aan de muur...Net of we thuis waren bij Dracula. Niet om te lachen want het wou maar niet stoppen, het bloed en de klonters dropen aan hoog tempo uit haar neus en ik zat tot ‘s morgens met een ijszak tegen haar neus terwijl Dirk ons bebloed huis en meubels onder controle probeerde te krijgen. Om 6 uur stuurde ik een mail naar Dr. De Frutos met "Urgencia" als titel en om 9 uur mochten we gaan. Uiteraard moest ze blijven en zouden ze ons op de hoogte houden.  Om 21 uur mocht Dirk haar ophalen en was het onder controle dachten ze, ze kreeg medicatie mee en ik was opgelucht toen ze na 4 X 86 km terug thuis was. Niet voor lang want ‘s nachts herhaalde het scenario van de dag ervoor zich, zo mogelijk nog erger dus waren we om 7.30u al terug op weg naar  Dr. De Frutos die haar hospitaliseerde. Voor hoelang wist niemand.

Zeker tot na onze terugkeer die door Astrids toestand en de nakende operaties van Henri en Hortense die nog altijd bij ons was omdat haar andere poot ook nog moest geopereerd worden met een week vervroegd was. Beide gasten waren samen met ons honden sinds gisteren op pension omdat co-driver Dirk Buffalo vandaag opkwam en net als bij ons was hun "verlof" ingekort. Net zoals de keren ervoor "eiste" ik dat de Dirken mij op woensdag naar de luchthaven zouden brengen en wachten tot de assistentie mij komen afgehaald had want je wist maar nooit. Alhoewel, mijn voorgevoel had mij niet bedrogen, de luchthaven bulkte van de reizigers, de assistentie bracht mij ondanks mijn boardingpass naar de gate voor Zwitserland??!!!! Feit waardoor ik bijna mijn vlucht miste en mijn hart op hol sloeg en sneller klopte dan dat van Evenepoel als hij een berg oprijdt. Toen ik eenmaal als allerlaatste aan boord gebracht werd en in mijn stoel zat zwoer ik op het hoofd van, ja wie. Enfin, dat het de allerlaatste keer was dat ik alleen vloog. In Zaventem was mijn chauffeur gelukkig op tijd en in De Pinte stond mijn bovenbuurmadam van 82 mij op te wachten om mij binnen te laten. Op de tafel stonden de obligate welkomstbloemen van Claire. Toen ik alleen was bedacht ik dat ik tot donderdagnacht had om op mijn positieven te komen. Dan pas zou Dirk rond 4 uur ‘s nachts thuis zijn. Als de honden voor Marianne Phillipo afgezet waren en de rest in Hof Rosa Canina uitgelaten was dan pas kon hij ook naar huis. Deze keer zou de co-driver er niet bij zijn want zijn mobilhome stond al in Hof Rosa Canina waar Martine op hem wachtte…

Ondertussen is alles achter de rug. Het prachtige weer, de fantastische adoptie dag  waar alweer veel "oude" adoptanten waren en veel nieuwe die allemaal een kersverse huisgenoot afhaalden en ik alweer cadeautjes kreeg en pralinen!! Een mooie dag waar we als altijd een warm gevoel aan overhielden. Als alle adoptanten vertrokken waren zongen we allemaal samen voor de vele jarige medewerkers en het pensioen van Martine Ongena, we aten massa's taart en dronken een glaasje cava en dachten we dat het goed was. In het verre Limburg bij Yolanda was het ook goed geweest want ze hadden meer dan 500 euro opgehaald met hun service. Wat minder was is dat we maar om 16 thuis waren ik onze valies nog moest maken en we de dag nadien om 4 uur moesten opstaan en daarna Loulou en Amadeus die de reis meegemaakt hadden moesten ophalen. Hoe dan ook ik was al om 3.30 aan mijn oorlogskleuren bezig en 10 minuten later was Dirk al aan het inladen… Om precies 5 uur stonden we voor de poort van Hof Rosa Canina die we 15 minuten later achter ons dicht deden. Amper 5 minuten later reden we de autoweg op en herlas ik op Dirks telefoon  de dagelijkse berichten van Dr. De Frutos over Astrids toestand die van kwaad naar erger ging…Ik mocht en wou er niet aan denken dat ik haar ook zou moeten afgeven.

Een goed uur na ons vertrek aten we onze traditionele croissant en chocoladekoek, een vijftal uur later aten we net als de vorige keer een kleverige plastieken boterham met geitenkaas en dronken een beker koffie en een 3-tal uur later lieten we Loulou en Amadeus uit en reden daarna door naar onze bestemming waar we 12 uur na ons vertrek aankwamen en lieten na ons aangemeld te hebben de honden uit op de omheinde parking waar ze als jonge veulens hun poten strekten. ‘s Avonds gingen we zoals altijd in "La Tchanka” eten, toen we voorbij de parking wandelden stonden er 2 Belgen en 2 Nederlanders... Zoals ze ons de vorige keer al verzekerd hadden stond er geen Fish en Chips op de kaart maar wel "Assiette Végétarienne" en kabeljauw dus veel keuze hadden we niet maar het moet gezegd, "de Assiette" was niet slecht alleen een beetje vet en de kabeljauw en risotto met spinazie een beetje droog, voor de rest...’s Avonds wou Dirk op zijn IPad kijken naar "Liefde voor Muziek" daarna gingen we elk in ons eigen bed slapen. ‘s Morgens reden we na het ontbijt om 9 uur terug de autoweg op en na een oponthoud van een uur door wegenwerken in Castilla Leon, werken die een onoverzichtelijke file van vrachtwagens waar we middenin stonden tot gevolg had reden we om 17 uur de oprit van Casa Belgica op. Van zodra mijn pc ingeladen was stuurde ik een mail naar Dr. De Frutos die een mail gestuurd had of we wilden doorgaan met het plasma want iedere transfusie was 200 euro en het was al de derde en haar bloeddruk beterde niet en ze bleef bloeden en het kon "nasty" worden schreef hij.

Uiteraard gaan we door dat staat buiten kijf. Om 15 uur krijgen we een mail dat Astrid nog altijd bloed of we morgenvroeg kunnen komen met een van ons galgo's om haar een bloedtransfusie te geven. Hyppolythe is de uitverkorene omdat hij sterk is en de jongste van onze oudjes.

Zaterdag 20 mei 2023

Terwijl Hyppolythe deze morgen zijn bloed afstond aan Astrid liet Marie-Carmen ons tijdens het wachten weten dat er 2 pups gevonden waren in het veld en vroeg wanneer we thuis zouden zijn. Een paar uur later waren we met onze bloedgever terug in Casa Belgica waar Marie-Carmen een halfuur later kwam aanzetten met de 2 gevonden mini-galgootjes voor wie ik ondertussen de namen Honoré en Honorine bedacht had want het is nog altijd 2023 dus de namen van al onze zorgenkinderen zijn tot eind dit jaar nog met de H en vanaf 24 met de I van Isidoor. Tot zover...Hoe dan ook nadat de pups afgeleverd  en gesetteld waren piekerde ik verder over Astrid en hoopte dat Hyppolythes bloed het nodige in zich had om haar erdoor te helpen. Sinds ze voor ons vertrek naar België opgenomen was waren de dagelijkse updates van Dr. De Frutos weinig rooskleurig geweest. De berichten gingen van slecht naar heel slecht, een ietsje beter, hoge koorts en nog slechter etc. Het ergste was dat het bloeden niet stopte, het verminderde, stopte soms een paar uur maar ze begon altijd terug te bloeden. Toen ik haar de eerste keer terugzag brak mijn hart. Ze is al zo kwetsbaar en timide en onzeker, met dank aan haar vorig leven, maar nu  was ze totaal verloren en ontredderd toen de dierenartse haar bij ons bracht. Ze zat onder het geronnen bloed en er hingen bloederige druppels aan haar neus...Toen ze ons zag was op haar manier blij en drukte zich tegen ons aan maar wist niet wat haar overkwam toen we zonder haar terug vertrokken. Zij niet alleen trouwens, ook wij waren er het hart van in dat we haar moesten achterlaten.

Dinsdag 23 mei 2023

Nadat we gisteren het bericht kregen dat Astrid  na de bloedtransfusie een nefaste reactie gehad had waarna ze lethargisch was geworden en iedereen bij Dr. De Frutos zijn hart vasthield rijden we vandaag met schrik voor slecht nieuws om 8 uur met Henri, die ondertussen voldoende aangesterkt is om de gecompliceerde operatie  aan zijn achterpoot  te ondergaan, richting Talavera. Van zodra we aankomen neemt Dr. De Frutos Henri mee naar het operatiekwartier en brengt zijn echtgenote Astrid tot bij ons. Ondanks het feit dat ze er uitgeput en immens triest uitziet is ze blij om ons te zien en legt zachtjes haar kop op mijn knieën. Ik kan nauwelijks mijn tranen bedwingen en vraag me af waarom we zo gestraft worden. Gedurende meer dan 25 jaar redden we kosten nog moeite sparend windhonden en als dank moeten we de onze veel te vroeg afgeven. Oneerlijker kan niet, tot zover de beloning voor onze goede daden. Terwijl Teresa mij een weinig rooskleurige update geeft over Astrids toestand neemt Dirk haar mee voor een korte wandeling. Tijdens de 5 minuten dat hij buiten is  vraag ik nogmaals aan Teresa om alles te doen wat mogelijk is en voeg eraan toe dat ik haar vrijdag kom halen om haar de illusie te geven dat ze naar huis gaat. Al is het maar voor één of twee dagen ik wil niet dat ze in eenzaamheid zou moeten sterven voeg ik eraan toe en ze begrijpt me volkomen. Indien nodig brengen we haar tijdens het weekend terug verzeker ik Teresa maar ze moet mee naar huis misschien zal ze er kracht uitputten. Helaas krijgen we donderdag een urgentie oproep van Dr. De Frutos dat Astrids nieren geblokkeerd zijn, ze stuipen heeft en verschrikkelijk lijdt. Ze hebben er alles aan gedaan maar niks kan haar nog helpen. Omdat we er niet meer kunnen geraken geef ik verzuipend in mijn tranen de opdracht om haar zachtjes en "gently" te laten gaan. Zodoende laat Astrid ons na een doodstrijd van bijna 3 weken 13 dagen en 3 maand nadat  we gedwongen van Leopold afscheid moesten nemen, ook alleen achter. Om 11.30 u laat Dr. De Frutos weten dat het gebeurd is en ze het niet geweten heeft omdat ze sliep.

We zullen haar nooit vergeten en ik ga haar verschrikkelijk missen en ik weet dat het fabeltjes zijn maar zowel Dirk als ikzelf proberen het verdriet draagbaarder te maken door te hopen dat ze ondertussen bij Leopold in de "hemel" is. Mocht het maar waar zijn...

Zaterdag 27 mei 2023

Terwijl wij ons verdriet een plaats proberen te geven zijn Sonja, Kris, groten Dirk  en hun helpers in België bezig met de voorbereidingen van de Kempenwandeling in Castelre die niet zonder problemen begon omdat Claire en Raymond verwacht werden op een begrafenis en dus niet konden komen. Hoe dan ook dat wou zeggen dat ze ook de oude camionette, die volgestouwd is met alle noodzakelijkheden voor het organiseren van wandelingen annex eetfestijnen en ook de complete GINB shop aan boord heeft, niet naar de stille Kempen konden brengen... Dirk kreeg bij de gedachte alleen al bijna een hartstilstand en begon aan 100 per uur te sakkeren en te piekeren over hoe hij in godsnaam het probleem vanuit Spanje moest oplossen toen bleek dat Dirk van Sonja moest werken en dezen die eventueel in aanmerking kwamen om de camionette op te halen in Nazareth er niet konden geraken omdat ze geen chauffeur hadden... Hoe dan ook allemaal onnodig verspilling van energie want het sterke geslacht, de dames dus... Kempendames met name Sonja en Kris losten het probleem onder hen beiden op!! Sonja bracht Kris naar Hof Rosa Canina waar Raymond en Claire de camionette gestald hadden en Kris reed ze helemaal  naar de "place to be"...Van aanpakken en vrouwenlogica gesproken... Het verdere verloop van de festiviteiten kennen we ondertussen. Er was een mooie opkomst, het eten, verzorgd door de "WIJNHOEVE ", werd door alle aanwezigen alom geprezen en na de heerlijke lunch konden de enthousiaste deelnemers en hun al even enthousiaste wind- en andere honden onder de stralende zon een prachtige wandeling maken die afgesloten werd met de beroemde wafels van Jean en een mooie tombola. Tot zover het verslag van een geslaagde "onderneming". Bedankt aan alle deelnemers en het GINB-team van dienst.

Maandag  29 mei 2023

Omdat Marie-Carmen weet dat we vandaag  met Henri op controle moeten naar Talavera vraagt ze of we een oud teefje kunnen meenemen die een paar dagen geleden achtergelaten is in de refuge met een vermorzelde voet... Uiteraard mag ze mee laat ik weten maar dan moet ze om 8 uur  bij ons zijn want we hebben om 9 uur een afspraak. Zoals altijd blijkt het uur van het dubbelzinnige rendez-vous geen probleem te zijn... Ze is mooi op tijd en zowel Dirk als ik weten dat ze speculeert op ons peperkoeken hart. Niet voor niks want van zodra ik het teefje zie steelt ze mijn hart. Ze is oud, heeft veel charmes, een vermorzelde voet die ze hoogstwaarschijnlijk overgehouden heeft aan het feit dat ze in een val getrapt is waar ze dagenlang ingezeten heeft voor ze zichzelf door opoffering van haar voet uit bevrijd heeft. Ze heeft een buik vol leeggezogen grote tepels wat erop wijst dat ze na het incident en het verlies van haar voet jarenlang gebruikt is als kweekteef want daar heb je geen voet of andere ledematen voor nodig volgens de wet van galguero's. Als Dr. De Frutos een uur later haar voet bekijkt zegt hij direct dat er niks meer kan aan gedaan worden, enkel amputatie.  Geen van allen zien we dat zitten, zeker hij niet. Daarvoor heeft ze geen 8 jaar of langer in ellende geleefd om nu nog wat er rest van haar voet te amputeren is mijn mening. Op terugweg naar huis bel ik Marie-Carmen met het nieuws die beaamt dat amputatie inderdaad uitgesloten is en zegt dat ze haar deze namiddag terug komt halen om naar de refuge te brengen. Omdat ik bij het opmaken van haar fiche bij Dr. De Frutos niet wist wat haar naam  was heb ik ze Henriette genoemd vertel ik haar, wat uiteraard geen probleem is. Voor we dichtleggen repliceert ze na een paar seconden dat ze denkt dat ze Zarzuela heet.

Henriette/Zarzuela of wat dan ook ik zie het niet zitten om haar terug te sturen naar de refuge zeg ik overtuigd tegen Dirk nadat ik het gesprek afgesloten heb en herhaal nog nadrukkelijk ABSOLUUT NIET!! Thuis blijf ik er over doorbomen tot Dirk een van zijn "betere" ideeën heeft en voorstelt om Marianne Phillipo te bellen en alvast foto's doorstuurt van het vermorzelde voetje en de eigenaresse ervan... Na een tijdje heb ik Marianne aan de lijn en vertel haar in tranen over Astrids gevecht tegen de dood en uiteindelijk over de lotgevallen van het oude dametje dat zich ondertussen in een mandje in de veranda genesteld heeft en nog nooit in haar leven zo genoten heeft. De deugd en vooral de rust straalt ervan af. Marianne luistert en luistert maar weet heel goed tot wat dit gesprek zal leiden dus verlost ze me uit mijn lijden en zegt lachend "oui, oui, elle peut venir"... Kortom, uiteindelijk heeft Marie-Carmen haar doel bereikt, zeg maar haar slag thuisgehaald toen ze ons het oude teefje meegaf. Ze kent me maar al te goed en wist dat ik het arme oudje niet zou laten terugkeren naar de refuge, net zoals ik wist dat Marianne haar zou nemen toen ik haar belde met het verhaal. Iedereen heeft wat ze wilden bekomen. En Henriette, zij heeft  zonder dat ze het beseft na alle ellende die ze doorstaan heeft het groot lot  gewonnen...Eindelijk gerechtigheid voor haar, misschien laat, maar beter laat dan nooit want voor vele van haar soortgenoten is het dikwijls te laat...

Mireille