Spanje update januari 2024

Na de tot nu succesvolste editie van onze kerstmarkt bleven we gedwongen door omstandigheden en mijn dwangneurose om alleen ‘s zondags op te rijden nog een week in België en vertrokken op zondag 17 december om 4:30u richting Hof Rosa Canina om onze honden af te halen die er genoten hadden van hun" Kerstverlof". Ondanks het feit dat het voor onze langslapers nog nacht was waren ze klaarwakker en verdrongen zich, na aan de roep van de natuur beantwoord te hebben, om in de camionette te springen. Christel die opgestaan was om te assisteren wuifde ons uit en tien minuten later reden we om 5 uur stipt de autoweg op waar we tot mijn grote ontgoocheling en ergernis niet alleen waren. Vanaf Kortrijk veel Fransen die van een nachtje stappen gevaarlijk snel, en sommigen mikkend naar de rijstrook, terugkeerden naar huis en de autoweg deelden met meer camions dan mij lief waren. Hoe dan ook al met al was het een rustige rit en na een ontbijt in onze vaste Aire St Léger reden we richting Parijs. Toen we Charles de Gaulle naderden kwam de zon boven de horizon kijken en begon het te dagen. Met de landingsbanen in zicht konden we ons vergapen aan de rijen in de ochtendlucht hangende vliegtuigen die met volle pharen  "aanschoven" om te landen en om de paar minuten neerdonderden op de landingsbruggen boven ons hoofd. Een altijd weer impressionant tafereel. Toen we de ring opreden beslisten de weergoden om hun mistgordijn neer te laten en reden we van de éne minuut op de andere in een dik wolkenpak rond.  Tot in Bordeaux reden we in een snel wisselend decor van dikke mist of felle verblindende zon die er zich doorheen probeerde te boren. Uiterst vermoeiend... Eens door Bordeaux werd het gordijn opgetrokken en reden we onder een blakende zon tot in Castets waar we eindelijk onze benen en poten konden strekken. We waren 1000 km ver en 12 uur lang onderweg. Een lange saaie rit die alleen onderbroken was door 2 korte sanitaire stops.

Hoe dan ook zowel ik als de honden hadden er ons al lang mee verzoend dat Dirk maar aan één ding dacht tijdens het ganse traject nl. zoveel en zo lang mogelijk rijden en zo weinig mogelijk stoppen...Toen we ons na de deugddoende onderbreking en het benenstrekkende intermezzo aanmelden bij de juffrouw aan de receptie kregen we te horen dat het hotel gans januari zou gesloten zijn... De instant paniek werd verzacht door het nieuws dat het nieuwgebouwde hotel van dezelfde eigenaars, dat omzeggens naast de deur lag, open was en ze zou vragen of onze camionette op de gesloten parking mocht staan!! Een kus in de kogelregen of een pleister op de wonde want de hotels zijn in deze streek dun gezaaid. Hoe dan ook ‘s avonds gingen we in La Tchanka eten wat de pot schafte voor "Les vegétariens belges" zoals ze ons noemden. Toen we terug op de kamer waren bleek de airco nog altijd niet te functioneren dus belde ik de receptie. De juffrouw bracht ons een piepklein elektrisch vuurtje en bood ons een andere kamer aan want, nadat ik haar het verhaal van het hotel in Beringen verteld had wou ze niet dat we kou zouden lijden... Omdat we absoluut geen zin hadden om van kamer te wisselen bedankte ik vriendelijk voor het aanbod. Slecht idee...’s Anderendaags sleepten we ons onder dezelfde irritante omstandigheden van dikke pakken mist en felle zon door de laatste 600 km en arriveerden om 17:00 uur in Casa Belgica. We waren allemaal doodop. Hoe dan ook moe of niet Dirk kennende moest en zou de camionette uitgeladen worden. Mijn garderobe moest terug in de kast en de koffers uitgeruimd, de pc's geïnstalleerd en, en... Er kwam geen einde aan. ‘s Avonds belde ik naar Marie-Carmen maar ze gaf niet thuis dus sprak ik de boodschap in dat we "thuis" waren. Veel nieuws zou ze wel niet hebben, er kon geen galgo meer bij want na het jachtseizoen  zat en zit de refuge barstensvol, nog altijd. De dag nadien bevestigde ze het trieste feit nogmaals tijdens een bezoek.

Zaterdag 23 december 2023

Na één dag rust moesten we boodschappen doen, zucht... Er moest eten en drinken gekocht worden en uiteraard extra's voor de feestdagen. Verschrikkelijk want Hypercor was al in Kerst- en Nieuwjaarsmodus en in alle "rayons" werden we om de oren geslagen met de "lekkerste" aanbiedingen. Bij al dat heerlijks helaas niks speciaals voor veggie's want in Spanje ben je als vegetariër nog altijd een vreemde vogel, vooral als je op restaurant gaat, dan word je in de meeste bekeken als een indringer. Hoe dan ook in het aanpalende winkelcentrum Xanadu waar de eerste solden al begonnen waren was het nog erger. De winkels waren overvol en de kledingrekken vol feestkledij en ander moois werden geteisterd  door kooplustigen die desnoods bereid waren tot een robbertje vechten. Veel bezoekers zeulden met grote zakken kleren rond waarvan ze zeker de helft of meer zouden terugbrengen want terugbrengen en omwisselen is een traditie in Spanje en pure horror voor diegene die achter een" terugbrenger" aan de kassa staat. Afschuwelijker kan je je niet indenken. Maar niks van dat alles voor ons. Kerst hebben we zoals altijd samen met de honden  in alle" rust" doorgebracht. Ze hadden hun eigen "Kerstmenu” en een passend dessert dat de arme, nog onwetende sukkels moest voorbereiden op het vuurwerk dat hen te wachten stond, zoveel was zeker. En inderdaad nog voor middernacht weerklonken de eerste knallen. De oudere honden vonden het maar niks en lagen misprijzend in mekaar gedoken in hun donut. De jongsten daarentegen liepen naar buiten om te kijken wat er gebeurde en waagden het zelfs te protesteren tegen de gekleurde lichtpijlen die fluitend overvlogen en daarna met een oorverdovende knal ontploften. De jeugd van tegenwoordig nietwaar. Het duurde meer dan een uur voor de rust terugkeerde en pantoffelheldin en onverbiddelijke zoenster Loulou Babalou, de Bull Terriër (ras dat in alle literatuur verondersteld wordt een van de gevaarlijkste honden te zijn, terug op haar positieven was en zich tegen ons aandrukte om gerustgesteld te worden.

Woensdag 3 januari 2024

Oef!!! Het is voorbij... Zoals het hoort werd het nieuwe jaar in Casarrubios del Monte nog voor middernacht ingezet met indrukwekkend vuurwerk een grote stad waardig. Terwijl Dirk, ikzelf en de bange honden mekaar een gelukkig nieuwjaar wensten hoorden we boven onze hoofden gefluit, geknetter en obligate oorverdovende knallen die gevolgd werden door een regen van veelkleurige sterren en strepen... Het helse lawaai duurde meer dan 2 uur want de mekaar snel opvolgende fusees werden vanuit zowat alle tuinen van "Calypo Fado", onze urbanisatie, gelanceerd en joegen onze honden en alle levenslang buiten zittende, bang blaffende honden de stuipen op het lijf. Onze nieuwe buren, 2 piepkleine jonge witte wollige hondjes die sinds hun aankomst 2 weken geleden net als vele lotgenoten dag en nacht in eenzaamheid  buiten zaten, deelden ook in de klappen en huilden wanhopig om hulp, hulp en warmte en troost die nooit zou komen. Ze zouden het levenslang moeten doen met de twee kleine hokjes die in de afgesloten voortuin stonden. Ook de arme galgo’s in de verder afgelegen refuge zouden bang zijn van de luide knallen die hen herinnerden aan de geweerschoten van de jagers uit hun vorig leven. Ze waren geen seconde uit mijn gedachten en ik wenste hun vurig toe dat ook dit jaar heel veel mensen zouden stilstaan bij hun trieste lot en overgaan tot adoptie. Rond 2:30 uur ontplofte een laatste fusee met een knal om u tegen te zeggen. Daarna bleken de centen op te zijn en verviel het dorp, waar Christus nog moet passeren, terug in stilte, vergetelheid en vooral onverschilligheid. Kan bijna niet anders want ik ben er zeker van dat niet veel inwoners zich voorgenomen hebben om het komende jaar tegen zijn of haar buren te spreken. Ze zullen eerder de trend van de laatste twintig jaar verderzetten en mekaar van achter hun hoog-omheinde huizen begluren en negeren. 

Hoe dan ook zoals altijd hadden wij wel goede voornemens. Zowat dezelfde als de vorige jaren die ook ijdele voornemens geweest waren want het afgelopen jaar was even stressvol geweest als het vorige en we hadden ons even druk en kwaad en zenuwachtig gemaakt. Alhoewel, één ding had ik me tijdens de laatste desastreuze vlucht naar België voorgenomen en dat was dat ik nooit meer alleen zou vliegen. Dat stressvol en uitputtend tijdperk was voorbij. Na ongeveer 15 jaar afhankelijk te zijn geweest van de service van derden en daardoor 2 vluchten gemist te hebben en veel andere problemen gehad te hebben is het genoeg geweest. Ik meen het!! Met die "bevlogen" gedachte in mijn achterhoofd klopte de realiteit terug aan en die realiteit was dat we vandaag terug boodschappen moesten doen. We waren al een dag over tijd zei Dirk dus… Pfff, 2024 is niet anders dan 2023 dacht ik. Het was druk op de weg, verschrikkelijk druk. Toen we in "file" afrit Xanadu /Hypercor namen had ik zin om terug te keren maar de plicht riep. De wekelijkse  voorraad moest ingeslagen worden. Toen we parkeerden liepen er tientallen mensen geladen met zakken het winkelcentrum binnen. De omgekeerde wereld zei Dirk in plaats van met zakken buiten te komen lopen ze met zakken binnen. ‘Terugbrengers, omwisselaars’ antwoordde ik griezelend bij de gedachte. Gruwelijk maar wij zouden er gelukkig geen last van hebben. Wij moesten alleen naar de voeding en die was schier leeg, ook hier waren de centen op. Tot zover het nieuwe jaar. Mag ik nogmaals van de gelegenheid gebruik maken om alle adoptanten, leden en sympathisanten en hun dierbaren een Happy 2024 toe te wensen!!