Spanje update Februari 2023

Zaterdag 4 februari, zondag 5 februari 2023

Zoals verwacht mochten we Hortense woensdagavond afhalen met de boodschap dat het geen simpele operatie geweest was. Ze had uren geduurd en geen ruimte voor sterilisatie gelaten. Hoe dan ook voor de rest had Dr. De Frutos, die ook een gerenommeerd orthopedist is, alles gedaan wat in zijn macht lag om de poot te redden en was de ingrijpende operatie goed verlopen, haar poot was zo goed als recht...Toen Dirk vandaag haar verband verving en we haar poot zagen konden we onze ogen niet geloven. Afgezien van de grote wonde was hij quasi recht. De wonderen waren de wereld nog niet uit, met dank aan Dr. De Frutos moet het fiere eigenzinnige dametje haar leven niet verderzetten als kreupele, als broedmachine…

Op zondag bracht Dirk onze honden naar het hydrotherapiecentrum annex hondenhotel en school want ‘s anderendaags was het mijn verjaardag en hadden we een paar dagen "vakantie" gepland. Omdat ik gefascineerd ben door het einde van continenten zouden we via Sevilla, waar we voor mijn verjaardag soupeerden en sliepen, naar Tarifa gaan waar de Middellandse zee en de Atlantische oceaan elkaar ontmoeten. Daarna zouden we slapen in Gibraltar waar we hoopten dolfijnen en/of orka’s te zien in de straat van Gibraltar en via daar verder te reizen naar natuurpark "Monfrague" om gieren te spotten. Kort maar krachtig dus. Voor het zover was zaten we de ganse zondag aan onze pc en telefoons gekluisterd om niets te missen van Peter Van Trichts Gentse uitgave van de "Dia del Galgo " waar talloze adoptanten de kleuren van GINB vertegenwoordigden. Waarvoor bedankt.

Maandag 6 februari 2023

Alles begon goed want via onze FB kreeg ik die dag tot mijn groot genoegen talloze felicitaties van adoptanten en na het verjaardagsouper deden de planeten mij een betoverende “bloedmaan" cadeau die Sevilla in een rose gloed hulde. ‘s Anderendaags reden we eerst naar Tarifa waar ik rendez-vous had met de 2 versmeltende zeeën. De plaats waar het natuurfenomeen het best te zien was werd ons aangewezen door drie vriendelijke politieheren die eerder mijn invaliditeitskaart kwamen controleren bij het parkeren. Eenmaal dit opgehelderd was verzekerden ze ons dat als er iemand parkeerde zonder vergunning de wagen getakeld werd en de eigenaar ervan een boete van 1000 euro kreeg. Na de verhelderende uitleg hadden ze héél veel interesse in onze "origine" als Belg en onze  motieven om Tarifa te bezoeken...Langs de Atlantische zijde werd het water doorkliefd door "kite-surfers " en liepen op het strand zelfs een tweetal galgo's met hun baasjes!! Dus mijn dag kon niet meer stuk. Toen we Tarifa uitreden kruisten we de drie politiemannen die ons uitwuifden als oude bekenden...  ‘s Avonds gingen we souperen in het restaurant van ons hotel in Gibraltar dat mij bij aankomst een upgrade van de kamer als verjaardagsgeschenk aanbood. Geschenk dat zich vertaalde in kamer met salon, een gigantisch terras en een fles champagne op de kamer…  Toen de dienster die ons serveerde, na het zien van mijn "logobroche" zei dat ze zoveel van de broche hield omdat ze zelf een galgo had, mij wenend omhelsde toen ze hoorde dat we een organisatie hadden die al bijna tienduizend galgo's gered had en ons opnieuw en opnieuw bedankte dacht ik er zijn nog goede mensen... Na wederzijdse "ontboezemingen" werden we door haar en haar collega getrakteerd op een cocktail naar keuze en wisselden gegevens uit. De dag nadien viel onze boottocht om dolfijnen en aanverwanten te bezoeken door het hondenweer letterlijk in het water en brachten we de laatste dag genoodzaakt door in het hotel.

Donderdag 9, vrijdag 10 februari 2023

Na een rit van 490 km komen we ‘s namiddags aan in ons hotel in " the middle of nowhere” waar een koe in het midden van de weg grote sier maakt. De receptioniste van het hotel die blijkbaar ook voor groepen en dergelijke dienstdoet spreekt geen woord Engels. De hippe jonge man die haar nadat we geregistreerd zijn te hulp schiet en denkt dat hij Engels spreekt kan ons ook niet verder helpen als we zeggen dat we komen om gieren te spotten. “Birds” verduidelijk ik, “pagaros” vraag ik en voeg eraan toe “grande sin plumas” en wijs op mijn hals. “Vultures” probeer ik in het Engels. Als ze ons een brochure geven en ik de gier aanwijs zeggen ze in koor aaah ”buitre”. Tot zover… Als we vragen of we iets kunnen drinken zegt ze "si, si" de bar is open en wijst ons een zithoek met tafels en stoelen waar niemand te bespeuren valt om te bedienen. Na een kwartier komt er eindelijk iemand opdagen die ons weet te vertellen dat het restaurant er pas om 20:30 uur opent en vraagt wat we willen gebruiken en na een ogenblik terug opduikt met een fles rosé wijn… Van hier uit de streek verduidelijkt ze, van Badajoz…Op onze "blokhutachtige" kamer kijken we naar de kanonnen van Navarone uit de vijftiger jaren in het Spaans en daarna nog een film die zich ook afspeelt in Navarone uit de jaren zeventig met een piepjonge Harrison Ford, kortom het duurt een eeuwigheid tot het tijd is om te gaan eten... Als we gedacht hadden dat we alleen zouden zijn niet dus, wel de eersten. De 6 Engelsen en twee Nederlanders arriveren na ons. De kok is de bar dame van deze middag en is een beetje in paniek als ze hoort dat we vegetariërs zijn want er is maar één menu. Na wat heen en weer gepraat met de hippe vertaler en de kokkin zeg ik tot opluchting van het duo, hetzelfde als de anderen maar zonder vlees.

Hoe dan ook na een stormachtige nacht vol kreunend hout staan we op met de zon. Als we na het ontbijt onze neus buiten steken is het bar koud maar geen nood gieren zullen we zien al is het er maar één... Het worden er honderden en het aanschouwen ervan is zo indrukwekkend dat we er stil van zijn en dit niet kunnen rijmen met de onverschilligheid van het mensenras ten overstaan van hun eigen biotoop. Als we vol van nederigheid de weg naar "huis" aanvangen weten we niet welk gigantisch drama ons wacht...