Spanje update feb 2024

Dinsdag 9 januari 2024 

Negen dagen nadat het laatste vuurwerk en alle vuurpijlen verschoten zijn gaat Dirk  ‘s avonds Dirk Buffalo afhalen op de luchthaven van Madrid die aanstaande donderdag samen met hem de eerste gelukkigen van het nieuwe jaar naar hun adoptiefamilie en hopelijk eeuwige “vie en rose” in België gaat brengen. Het is na 23 uur als ze in Casa Belgica aankomen maar ondanks het late uur drinken we nog een glas op 2024 en wordt er nog bijgepraat over wat ons allen aanbelangt nl. de galgo’s en hun precaire toekomst die voor de meer dan 200 dieren die  we onder onze hoede hebben voor het overgrote deel van ons en de toekomstige adoptanten afhangt. Adoptanten die we moeten delen met organisaties die komen en gaan en het niet al te nauw nemen met de opgelegde wetten. Getuige daarvan zijn de regelmatige telefoontjes van personen die zo een bange en/of zieke galgo geadopteerd hebben zonder de nodige documenten en dan naar GINB bellen om de hond af te staan omdat de organisatie die hen de hond aan de hand gedaan heeft niet thuis geeft en/of al opgehouden heeft te bestaan. Ongelooflijk dat sommige honden lukraak met reizigers meegegeven worden die per auto of vliegtuig naar België of welk land dan ook reizen en bij aankomst van hand tot hand gaan zonder de nodige documenten!!

Nu en dan hoor je dat honden onderschept worden op luchthavens of aan de grens maar meestal glippen de “redders” door de mazen van het net. Wat meer is, dit jaar zal het niet anders zijn, er zullen weer pas binnen gebrachte en uitgeputte bange galgo’s in kleine “privé” ondernemingen geronseld worden en getraumatiseerd in onaangepaste voertuigen naar hun eindbestemming gebracht worden. Verschrikkelijk voor de arme beproefde dieren maar wij kunnen er weinig of niks aan doen, dat kan alleen de overheid en die heeft  galgo’s en jachthonden buitengesloten uit de nieuwe wet op de “dierenbescherming “meer specifiek op die van de honden, dus…. Na nog een uurtje ons frustraties de vrije loop te laten bespreken we het feit dat ik na hun vertrek alleen achterblijf in Casa Belgica omdat Dirk zaterdagavond na de kleine adoptie dag die speciaal georganiseerd is omdat we in België moeten zijn voor de strandwandeling en van de gelegenheid gebruik willen maken om de adoptanten op de lijst hun nieuwe gezel mee te  brengen. Hoe dan ook na de adoptie vliegt Dirk ‘s avonds terug naar Spanje om me te komen halen want zoals gezegd vertik ik het om nog alleen te vliegen, tot zover... Het lijkt misschien overdreven maar ik kan de moed niet meer opbrengen.

Donderdag 11, vrijdag 12 en zaterdag 13 januari 2024

Omdat Marie-Carmen maar alleen de 12 geadopteerde moet brengen, die na de adoptie dag van 2 december al terug op de lijst staan, vertrekken de “Dirken” na het laden van onze 8 honden al om 9.30 u richting België, een halfuur vroeger dan voorzien! Rond 11.30 u krijg ik een eerste telefoontje dat ze in de Somosierra zijn en dat het sneeuwt. Als ik denk aan het laden van deze morgen ben ik niet verwonderd want het was ijzig koud. Het is nog altijd koud maar hier sneeuwt het niet er waait alleen een koude noorderwind oreer ik tegen Dirk. De ganse dag word ik op de hoogte gehouden van hun vorderingen en zoals gevraagd belt Dirk om 3 uur ‘s nachts dat ze aangekomen zijn en het aankomstteam dat bestaat uit regio’s Nensie en Martine de honden aan het uitlaten zijn en hij naar huis gaat om rond 8 uur terug naar Hof Rosa Canina te vertrekken om alles klaar te zetten voor de mini-adoptie dag. Na de middag wordt mijn eenzame stilte verstoort door een “video call “van Dirk en alle aanwezige medewerkers die mij zwaaiend verzekeren dat alles goed verlopen is en ik gemist werd enz., net een warm bad waarin ik ondergedompeld word. Om 17 uur belt hij vanop de trein naar Zaventem, een uur later vanop de luchthaven en uren later vanop Barracas Madrid dat hij aangekomen is en rond middernacht zal thuis zijn. De lange stille dagen zijn voorbij...

Donderdag 1 februari 2024

Omdat de vluchten het voordeligst waren zijn we op dinsdag 16 januari terug naar België gevlogen en op vrijdag met onze huurauto vertrokken naar de kust om de 21^e strandwandeling voor te bereiden. In feite is het 23 jaar Koksijde waarvan we wegens Corona 2 jaar geen wandeling konden inrichten. Hoe dan ook als helpers hadden we Martine en Buffalo, Claire en Raymond, nieuwe regio Nicole, echtgenoot Vincent en hond Hermes en in de keuken en een beetje overal Inge en zoon Jordy. Een ganse klus voor zo weinig mensen maar moeilijk gaat ook nietwaar. Gelukkig hadden Dirk B en Martine die reeds om 7 uur in de zaal moesten aanwezig zijn voor de gemeente paperassen onder hen beiden al alle tafels en stoelen gezet, een “huzarenwerk”!! Hoe dan ook nadat de winkel gezet was en alles uitgepakt en uitgestald was (erger dan Sisyfusarbeid) werden de couverts in enveloppen gestoken, de onderleggers gelegd en ondertussen bekommerde Raymond zich om zijn drankbonnetjes, veel werk dus...Enfin nadat ieder het zijne gedaan had was het lunchtijd want op de tafeldecoratie en de plantjes moesten we wachten tot ‘s anderendaags want Yolanda zou zorgen voor plantjes en houten visjes etc...

We zaten nog aan tafel toen traiteur Chris & co er was die als alles uitgeladen was aan zijn voorbereidingen voor de dag nadien begon. Ons werk en dat van het GINB-team zat erop en we vertrokken moe maar tevreden. ‘s Anderendaags werd ons werk beloond met een héél drukbezochte strandwandeling. Veel galgo’s en hun uitgebreid gevolg, héél lekker eten, goede bediening, héél véél babbelen voor mij, prachtige “droge” strandwandeling voor de deelnemers en een  tombola met als hoofdprijs een kunstwerk van Odile Kinart. Alles perfect, afgezien van één probleem... Zoals alle jaren hadden we alweer niet iedereen samen gekregen voor de obligate groepsfoto en er moest zolang gewacht worden om de deelnemers die al vertrokken waren en anderen binnen bleven plakken dat ik er ondanks dat ik mijn hoed opgezet had er een verkoudheid aan overhield maar ik had het er graag voor over. Als het gedaan was en iedereen vertrokken was praatten  we na de opkuis met het ganse team nog wat na. Niet té lang want sommigen zoals Yolanda en grote Dirk hadden nog ongeveer 200 km voor de boeg. Hoe dan ook toen ik aan “nieuwelingen “Nicole en Vincent die  fantastisch “meegedraaid “hadden vroeg wat ze er van vonden was hun antwoord “stupéfiant”.

Bedankt aan alle deelnemers voor dit zoveelste grote succes. 

Na de strandwandeling bleven we nog een week in België om onze agenda met verplichtingen en doktersbezoeken af te werken. Dirk moest naar de tandarts, ik naar de oogarts en de specialist voor mijn oude versleten rug en beiden kregen we de pedicure op bezoek. Tussendoor hielp ik Dirk hoestend en niezend en met waterogen met de lidkaarten die niet zelden voor hem nachtwerk waren. Tijdens onze bedrijvige en productieve week werd de “boerenopstand” altijd maar erger en verspreidde zich razendsnel. Omdat het “Boerennieuws “weinig goeds voorspelde en Frankrijk ook al betrokken bleek te zijn vertrokken we op zondag 28 januari een halfuur vroeger dan normaal en reden kort na 4 uur al naar Hof Rosa Canina om onze honden op te halen. Toen we de autoweg opreden was het alweer druk en vroeg ik me geagiteerd af waar al die mensen heen reden. We reden zonder problemen Frankrijk binnen en na ons obligaat ontbijt in Aire St. Léger onder druk luchtverkeer de Parijse ring op die we in recordtijd weer achter ons lieten, te mooi om waar te zijn zei Dirk. Inderdaad want in Poitiers liep het fout en moesten we van de autoweg om er, ondanks al de verwensingen en gevloek van Dirk, pas na een lange omweg door het binnenland terug op te mogen. Dat beloofde…

Ondanks het tijdverlies arriveerden we niet veel later dan gewoonlijk in  Castets waar niet alleen ons hotel gesloten was wegens renovatie maar ook restaurant La Tchanka wat betekende dat we deze avond op ons kamer “plastieken“boterhammen moesten eten die we in de service stop gekocht hadden. Toen we op de parking reden van het “Greet” hotel, een zusterhotel van dezelfde eigenaar schuin tegenover ons vertrouwde hotel, vroeg ik me af of alles zou geregeld zijn voor de omheinde parking die mij door de receptioniste van  ons hotel beloofd was tijdens ons laatste verblijf. In ruil voor de service had ik haar Belgische pralines beloofd die in de koelbox wachtten op een verlekkerde eigenaar. Toen we ons aanboden in de “Meet&Greet” werden we verwacht en was ons ticket met de parkingcode  naast onze naam in het reservatieboek gekleefd, fantastisch!! We konden de honden met een gerust gemoed uitlaten en eten geven, niemand zou ons storen, tijd zat... Na de plastieken sandwiches en de daaropvolgende relatief goede nacht gingen we de dag nadien tussen de “renovatiewerkmannen” door de pralines afgeven aan de receptie juffrouw die toezicht hield op het hotel en zéér gelukkig was met haar Chocolats Belges en beloofde de groeten over te brengen aan haar collega en uitkeek naar ons volgend bezoek... 

Voor we vertrokken drong de uitbater van de “Meet &Greet” aan om via de N 10 te rijden omdat de autoweg en overgang naar Spanje geblokkeerd waren door  boeren, je kon nergens door zei hij overtuigd. Zodus reden we op een “sluipweg” evenwijdig met de autoweg richting Spanje. Na amper een drietal km zagen we de staart van een monsterfile opduiken op de snelweg en reden kilometerslang voorbij een dubbele rij vrachtwagens die met mondjesmaat afgeleid werden naar het binnenland. Al een geluk dat we die ellende voor zijn zuchtte Dirk toen we aan het einde van de sluipweg kwamen. Alhoewel. Daarna moesten we een halfuur lang  tussen de afgeleide camions in kolonne door “Foie Gras“land rijden langs talloze farms waar duizenden arme ganzen gedwongen dood gevoederd werden. Een intrieste confrontatie. Ik vroeg me zoals altijd af welke hersenkronkels je als mens moest hebben om zieke lever een lekkernij te vinden en geen mededogen te hebben met de weerloze gefolterde dieren die de delicatesse moeten leveren. Begrijpen wie kan. Na een tocht van bijna een uur werden we terug naar de autoweg geleid om er een tiental km verder terug af te moeten en via het centrum van de stad Bayonne tot aan de grens met Spanje te rijden. Eens de grens over was het opvallend rustig op de Spaanse wegen, weinig vrachtwagens, die stonden waarschijnlijk nog altijd in kilometerslange files aan te schuiven in Frankrijk om over te grens te rijden. Na een pitstop voor de honden kwamen we rond 17 uur aan in Casa Belgica, eindelijk want ik was op en zou mede dankzij mijn verkoudheid, waterogen en niesbuien waar Dirk zich aan geërgerd had, 2 dagen nodig hebben om op mijn plooi te komen.

Zondag 4 februari & Dinsdag 6 februari 2024

Zondagmorgen 4 februari. Na dagen  piekeren over de Dia del Galgo was het zover, straks zou de mars plaatsvinden. Ik was ongerust geweest en nog altijd over het aantal deelnemers, ongerust over van alles en nog wat. Ten onrechte zou een klein halfuurtje later blijken toen regio Natascha de Groote belde en toonde hoeveel adoptanten en deelnemers er samengestroomd waren met hun galgo’s. Er was zeker 500 man wist ze te vertellen, Dirk en ikzelf konden onze ogen niet geloven toen we de massa zagen en vooral ik was danig opgelucht. Via de vaste camera van de stad Brugge zagen we hen op de markt samenkomen en naar ons wuiven, ondanks het feit dat ze ons niet zagen wuifden we enthousiast terug. Toen ze terug vertrokken duurde het 7 minuten voor de ganse stoet uit beeld was. Bedankt aan de vele deelnemers, bedankt coördinator Dirk Buffalo en bedankt GINB  team om alles in goede banen te leiden.

6 Februari…Gisteren is Marie-Carmen op mijn vraag op bezoek geweest. Omdat het morgen mijn 78ste verjaardag is wil ik om mezelf een cadeau te doen twee gelukzoekers op de site zetten.  Elena van 9 jaar en Castro van dezelfde leeftijd. Twee oude knarren zoals ikzelf die al meer dan 5 jaar in de refuge zitten en het niet gemakkelijk hebben gehad in hun leven dus wil ik met Marie-Carmen alles nog eens overlopen voor ik ze op ons FB zet. Vandaag is het dus mijn verjaardag, één die ik nooit zal vergeten. Dirk heeft mij deze morgen verrast met een uitje naar Madrid waar hij gereserveerd heeft in mijn favoriete Italiaans restaurant. Als we om 9.30u vertrekken en na een paar minuten onze Avenida uitdraaien waar we overzicht hebben op de snelweg en de brug die Calypo ermee verbindt zijn we van het lam gods geslagen!!! Zowel de brug als de toegang naar de snelweg zijn geblokkeerd door massa’s tractoren en massa’s politie. Zowel de richting Madrid als Talavera wordt geblokkeerd door boeren die in groten getale op de baan staan en van de éne richting naar de andere stappen om het verkeer op te houden. Dus files langs beide kanten. De moed zakt mij in de schoenen want zo te zien gaan we van ons eiland, want dat is Calypo, zonder de brug niet af geraken. Maar Dirk zou Dirk niet zijn moest hij geen uitweg willen zoeken dus rijden we langs alle windstreken in een diameter van 30 km om een doorgang naar Madrid te zoeken die er niet is en moeten we uiteindelijk langs aarden veldwegen  onze weg terugzoeken naar Calypo, tot zover mijn verjaardag…

Bij deze wil ik iedereen bedanken voor de wensen.