Spanje update April 2023

Aprilse en andere grillen...

Vrijdag 7 april 2023

Ondertussen zijn we na 2 dagen Limburg en een eerste succesvolle wandeling in Balen, niet zo evident voor een eerste wandeling met als toemaatje weer om van te balen..., op dinsdag 29 mei  terug vertrokken naar Spanje. Vertrekken op dinsdag... Ik had, om mezelf moed in te spreken, verkondigd dat ik om aan de wandeling te kunnen deelnemen het ervoor over had om op Dinsdag te vertrekken... Gemakkelijker gezegd dan gedaan want toen we na het ophalen van onze honden in Hof Rosa Canina om 5.15 uur de autoweg opreden en ik de irritante lichtbundels van de nauw-aansluitende vrachtwagens zag die aan beide zijden van de snelweg de twee rechterrijstroken innamen zonk mijn courrage in mijn schoenen. Moest ik dat 1000 km ondergaan dacht ik, om mijn echtgenoot zijn humeur niet te bederven zweeg ik wijselijk en dacht terug aan de wandeling die onder de vleugels van Yolanda en Kevin een voltreffer geweest was. Alles was perfect geweest. Ondanks het slechte weer en de vele omleidingen waren er veel deelnemers om van de prachtig versierde zaal (met dank aan Kelly van Warm&Cosy ) te genieten, er was een toffe tombola, lekker eten, goede bediening, aangename sfeer, kortom het kon niet stuk tot wanneer onze regioverantwoordelijke Ann Grammet tijdens de wandeling tot aan haar nek in een soort zinkgat vol modder verdween! Gelukkig kon ze door bijstanders bevrijd worden uit haar benarde positie en keerde geschrokken, bibberend van de kou en drijfnat terug naar de zaal waar ze in de toiletten met hulp van Nancy haar druipende kleren uittrok en klaagde over pijn in de pols. Achteraf, toen Nancy met haar naar spoed reed bleek dat haar pols gebroken was en moest geopereerd worden!! Ingreep die ondertussen met succes achter de rug is... Ongelooflijk, dacht ik met gesloten ogen om de vele camions niet te zien... Zonder hulp zou ze zowaar verdwenen zijn in een gat in de grond met de ambitie van een vergeetput ... Stel je voor!!! Was het niet gebeurd ik zou het niet  geloven moest iemand het vertellen... Het was eerder een scene uit een of andere griezelfilm waar Ann ongewild de hoofdrolspeelster in was.

Een uur nadat we vertrokken waren stopten we in St.Léger voor onze obligate koffie en croissant. Voor we 20 minuten later terug vertrokken probeerde ik een tweede keer naar het toilet te gaan om de laatste druppel uit mijn blaas te persen want Dirk had mij verwittigd dat het druk zou zijn op de ring van Parijs, dus... Toen we deze anderhalf uur later om 8 uur opreden had hij niet overdreven, het was niet druk maar chaotisch, verschrikkelijk!! We deden er onder de begeleidende commentaar en ergernissen van Dirk meer dan 2,1/2 uur over voor we de verkeers-Apocalyps  achter ons konden laten en de "direct" naar Bordeaux opreden… Nog 790 km naar ons hotel in Castets, ik mocht er niet aan denken...

Ondanks het feit dat ik dringend nood had aan een sanitaire stop reed mijn echtgenoot nog een uur door voor hij  stopte om te tanken, een beker koffie te drinken en een zompige "plastieken" boterham met geitenkaas die kleefde als contactlijm te eten. Daarna mochten Loulou en Amadeus alle overtollige liquide en vaste ballast dumpen. Zoals altijd vertikte Astrid het om uit te stappen en trok zich in de verste hoek van haar verblijf terug... Alles samen had de stop nog geen 20 minuten geduurd, zucht... Afgezien van de koffiestop in

St. Léger die op ongeveer 100 km van ons vertrekpunt is was het de enige stop tot voorbij Bordeaux...Dirk en stoppen gaan niet samen nietwaar. Nadat we uren later  de verkeerschaos op de ring rond Bordeaux doorgekomen waren verlieten we om 17.30u eindelijk de autoweg en reden naar ons hotel aan de overkant van de snelweg. Na de gewone procedure en een dringende sanitaire stop mocht de camionette gaan rusten op de bewaakte parking waar we de enigen waren en de honden uitlieten. 

Na duizend km stress was het een luxe om eindelijk samen met onze passagiers de benen te kunnen strekken. Ik had een déjà vu en dacht opgelucht "we zijn er nog eens geraakt ", de hoeveelste keer wist ik niet, véél zoveel was zeker. Nadat de honden gegeten hadden en  tot hun avondwandeling gelogeerd waren gingen we eten in "La Tchanka". Zoals altijd namen we Fish & Chips van het kindermenu, het enige "vegetarische" gerecht dat al een geluk voor ons, op de kaart staat. Hoe dan ook volgens de dienster kwam er een einde aan dat geluk  want het kindermenu ging veranderen, geen Fish & Chips meer. Op de kamer keken we op Dirks tablet met een half oog naar het "Gevang" en uiteraard voetbal. Niet evident want in de hoop te kunnen slapen hadden we door de ervaring en de veel te smalle bedden 2  bedden gevraagd, en het tablet stond op Dirk zijn bed. Niet al te best  voor mijn stijve nek. Rond 22.30 uur ging hij de honden uitlaten en een halfuur later lagen we elk in onze "lits jumeaux" onder de wol. Als ik dacht eens goed te slapen, niet dus. ‘s Nachts verpestten de constante voorbij zoevende  camions op de nabije snelweg en Dirks monotone gesnurk mijn nachtrust en was ik om 7.30 uur blij dat ik kon opstaan. Terwijl hij de honden uitliet verdiepte ik me in het aanbrengen van mijn oorlogskleuren. Ondertussen dacht ik al dat werk om  terug 600 km in de camionette te zitten maar een mens weet nooit wat hem kan overkomen nietwaar. Het was 17 uur toen we 8 uur later de oprit van Casa Belgica opreden en ik dacht "we zijn er nog eens geraakt" de hoeveelste keer wist ik ook niet meer, véél keer...Toen we de honden uitlieten mankte Amadeus en trok klagend zijn voorpoot op....

Omdat Amadeus de dagen nadien bleef manken kreeg ik het benauwd, er spookten allerlei doemscenario's door mijn hoofd en Leopold en deze die hem voorgingen en Beauregard die ook onverwachts vertrokken was naar de hondenhemel waren nooit ver weg dus maakte ik maandag een afspraak met Dr. De Frutos. Omdat er weer één of andere Spaanse feestdag was konden we pas woensdag gaan. Gelukkig bleek na een grondig onderzoek dat zijn poot goed genas en ik moest me niet ongerust maken over het feit dat hij zoveel de hik had verzekerde Dr. De Frutos mij, dat was normaal bij pups. Toen we van zijn bureau naar de receptie liepen zag ik het cartoon hangen die ik hem en zijn echtgenote ter gelegenheid van Hectors genezing & adoptie cadeau gedaan had. Toen hij indertijd vertelde dat hij tijdens Hectors operatie uit volle macht aan zijn poot moest trekken om de geatrofieerde spier uit te rekken zodat het bot terug in de heup kom paste was altijd in mijn achterhoofd blijven hangen vandaar dat ik er na zijn genezing een tekening van gemaakt had en op Dirks aandringen een cartoon. Cartoon waar Teresa en hij overigens heel blij mee waren en héél hard moesten mee lachen. Hoe dan ook ik was blij dat het bezoek alleen maar goed nieuws tot gevolg had, dat was goed voor mijn gemoedsrust. Het kon me zelfs niet meer schelen dat we de dag nadien én naar de Hipercor én naar de Lidl moesten gaan om provisie in te slaan voor de komst van Marianne en Kris die vrijdag aankwame

Ondertussen is het trouwens vrijdag 7 April en terwijl Dirk hen gaat ophalen aan de luchthaven heb ik mijn update geschreven en de lunch klaargemaakt die momenteel ook al verorberd is, alhoewel onderbroken door Marie -Carmen die de eerste 10 dames bracht. Dus met Hortense bijgerekend worden er deze namiddag al 11 gesteriliseerd. Als ze om 19.30u naar "boven" komen liggen de dames in de kliniek nog hun roes uit te slapen. We drinken een obligaat glaasje op hun gezondheid en voor Kris heeft Dirk een primeur, alcoholvrije kleine flesjes champagne van.......... Na het aperitief en de hapjes zet ik hen pikante rijst met rode bonen, groentjes en veggie balletjes voor. Na een aarzelend begin en een paar onderzoekende blikken naar mekaar gaan ze ervoor, vinden het lekker en samen eten we de kom leeg, een onverhoopt succes!! Dat zal deze nacht een geurig concert worden proesten de beide dames het uit. Heerlijke vrouwen... Edelstenen aan de kroon van GINB...Voor ik slapen ga lees ik een paar passages uit de verzamelde verhalen van Kris haar boekje. Een aanrader voor iedereen die van windhonden houdt en graag een paar traantjes laat...

Zaterdag 8 april 2023 

Om 8 uur is het al volle bedrijvigheid in Casa Belgica, we zitten nog aan tafel als Marie- Carmen er al is met de nieuwe patiëntes, 12 in getal... Werk verzekerd want er zijn er nog zo'n 40 plus die in de refuge wachten om babyproof gemaakt te worden. Als ik na het indekken van de lunchtafel naar de kliniek ga zegt Kris dat er terug een teefje met afgesneden neus bij is!! Een prachtige ruwharige replica van regioverantwoordelijke Nancy Quide haar mooie Sir Elliot. Alleen heeft het meisje maar een halve neus, intriest om te zien. Dat is de derde dit seizoen foeter ik kwaad, ik veronderstel dat die wreedheid het handelsmerk van de galguero is om een statement te maken. Als ik bedenk wat een pijn dat arme dier aangedaan is. Moesten we de man in handen krijgen neem ik zijn neus in de tang en snijden we hem af met een héél bot mes fantaseren Kris en ik, Marianne beaamd. Helaas zal die represaille ons nooit toebedeeld worden en moest de gelegenheid zich voordoen zouden wij vervolgd worden. De jagers mogen alles, die zijn gevrijwaard van vervolging, die mogen hun frustraties ongestraft botvieren op hun eigendom. Ze mogen er alles mee doen en de meest gruwelijke folteringen uitproberen. Niemand gaat er hen op aanspreken, mooie wetten niet! In de loop van de voormiddag zijn er verschillende teefjes met complicaties die extra kleine ingrepen  vragen van Marianne die er door dat gebukt staan een pijnlijke rug aan overhoudt en vroeger komt lunchen, nu ja vroeger. We zitten nog aan tafel als Marie-Carmen er met de volgende 10 dames is. Net zoals de vorige zijn het mooie jonge en vooral aandoenlijk lieve teefjes die al een serieuze lijdensweg achter zich hebben. Onbegrijpelijk dat je zo'n aanhankelijke dieren aan hun lot kunt overlaten, na al die jaren kan ik het nog altijd geen plaats geven. Wat vooral opvalt is dat er veel ruwhaartjes onder hen zijn. Misschien was de vorige galgo kampioen(e) een ruwharige bedenk ik, dat zou het kunnen verklaren want ook in die kringen worden trends gevolgd.

Na een halfuur lunch en een koffie lopen de dames terug naar de kliniek, Dirk en ik volgen in hun kielzog. Ik ga de gewassen en "zongedroogde" doeken opplooien, Dirk steekt een nieuwe was in en gaat de kakjes opruimen en Marianne en Kris buigen zich over de nieuwe patiënten. Terwijl wij hier ons handen vol hebben zijn medewerkers in West-Vlaanderen  onder de leiding van Carine Soenens & co. druk bezig aan de voorbereidingen van de kaas- en wijn avond waarvoor meer dan 200 deelnemers ingeschreven zijn!! Dit jaar kunnen we er door de komst van het medisch team niet bij zijn maar wees gerust we denken aan jullie vanavond net zoals jullie aan ons en de honden zullen denken. Daar doen we het tenslotte voor nietwaar, voor deze wiens stem we zijn, voor deze die zonder ons overgeleverd zijn een hun beulen. ‘s Namiddags wordt er non-stop doorgewerkt  en het is 20.30 uur voor ze eindelijk na een werkdag van +-12 uur naar boven komen en in de kliniek 32 rustende galgo's achterlaten die gesteriliseerd en met  gepoetste tandjes en geknipte nageltjes en een tattoo in hun oortjes klaar zijn om aan een nieuw leven te beginnen. Terwijl ze genieten van de rust en dromen van een nieuwe toekomst beginnen wij aan het aperitief en daarna aan het souper. Iedereen is doodop en pompaf maar we maken grapjes en houden ons ondanks het feit dat de jaren zich laten voelen sterk voor mekaar. Helaas komt mijn uitgebreid menu waar ik de ganse namiddag aan gespendeerd heb maar half op tafel want het is ondertussen 22.30u en niemand heeft nog de courage om langer te tafelen. Terwijl Dirk en ik opruimen en ruimte in de frigo zoeken keren Marianne en Kris terug naar de kliniek voor een laatste check up van de 22 babyproof gemaakte dames van vandaag.  De 10 van gisteren die ook nog in de kliniek verblijven doen het uitstekend dus. Als de dames na de check op gedoucht hebben en op hun kamer zijn blijf ik nog een halfuur op met een thee en de gedachte dat er deze nacht 32 galgo's in de kliniek overnachten en 6 van ons boven en Hortense. Het was alweer een productieve dag denk ik, de zoveelste, de hoeveelste??? Marianne komt bijna 20 jaar opereren. Ik moet eens berekenen hoeveel honden ze al in onze kliniek geopereerd heeft, dat het een gigantisch aantal zal zijn zoveel is zeker...

Zondag 9 April 2023 PASEN!!!!

Als we deze morgen aan tafel zitten voor het ontbijt is het zover!!! Ondanks het feit dat ze plechtig aan haar thuisteam beloofd heeft om deze keer geen galgos mee te brengen is ze bezweken... Voor haar geen paaseieren vandaag maar 2 galgos waar ze voor gevallen is en nog 1 of misschien 2 extra oudjes voor haar Pasen...Als Marie-Carmen er is met de eerste 12 dames vraag ik haar dan ook ASAP of ze een paar oudjes heeft, hele oudjes. Zo oud als ik me momenteel voel. Direct doet ze me het verhaal van een wit oudje die maanden geleden samen met haar dochter gedumpt is, moeder en dochter waren altijd samen alleen is de dochter een paar adopties geleden geadopteerd en sindsdien is de moeder ontroostbaar. De andere oude dame die in aanmerking komt is een gestroomd teefje van 12 die levenslang kweekteef geweest is. Het arme teefje is al zolang in de refuge  dat Marie-Carmen er geen exacte datum kan op kleven. Direct wellen mijn tranen op, ik kan die verhalen bijna niet meer aanhoren. Niks dan drama's, ik ga eraan kapot.

De ganse dag wordt er zoals altijd hard doorgewerkt. Het ritme wordt alleen onderbroken voor de lunch annex koffiepauze. Voor de rest niks dan opereren en steriliseren voor Marianne en voor Kris niks dan "slaapspuitjes" geven, tandenpoetsen/tandentrekken, nageltjes knippen en een modieuze S in ieders oor tatoeëren als bewijs dat de dames babyproof zijn want met de kleine opening die Marianne maakt is het bewijs van de ingreep zo verdwenen.  Terwijl het team in de kliniek op wieltjes loopt bereid ik eten, schrijf updates, ga Marianne en Kris verwennen met fruit en ander lekkers. Ondertussen wast Dirk als een bezetene doeken, kuist kak en pisjes en neemt foto's terwijl ik "zijn" was ophang en opplooi. Dient het gezegd dat ik rekening houdend met mijn "gezegende" leeftijd ver door mijn reserves zit. Als ze ‘s avonds om 20.30 u naar boven komen voor het laatste avondmaal samen, zijnde frieten met kip voor de dames en voor ons frietjes met veggie balletjes in tomatensaus, zijn er 55 dames vrij van het al dan niet gewenst moederschap en liggen de 22 dames van vandaag in het gezelschap van hun geopereerde voorgangsters te filosoferen over de toekomst. Ik wou dat ik de verhalen die ze mekaar vertellen begreep... 

Maandag 10 April 2023

Na het ontbijt is het tijd om voor de zoveelste keer afscheid van Marianne en Kris te nemen. De hoeveelste keer dat weet ik niet, véél keer en ik hoop oprecht en van ganser harte dat er nog veel keren komen. We zullen zien want zoals Marianne opmerkte, we worden er allemaal niet jonger op, ik voorop... Nadat de obligate foto genomen is en ik ze uitgewuifd heb zijn ze weg. Ik loop bedachtzaam naar de tuin en kijk vertederd naar de vele dames die reikhalzend voor de poort van de tuin staan en denk "schoon werk". Als Dirk terug is komt Marie-Carmen de dames halen die vrijdag gedaan zijn, altijd een penibel moment als ze vertrekken, en dat op Pasen...De anderen dames keren de komende dagen met mondjesmaat terug. Eentje blijft voor onbepaalde duur, een teefje die er zo erg aan toe was dat het zelfs voor ons pijnlijk om zien was. Over heel haar lichaam gezwellen, hematomen, dikke poten, verhakkeld gezichtje, murw geslagen zei Marianne. Verschrikkelijk. Voor Marie-Carmen vertrekt vraag ik om straks het oude teefje te brengen die om haar dochter treurt en niet wil eten.

Vanavond krijgt ze samen met het gebroken zorgenkind  kip met pasta, eens zien of ze gaat eten. Ja dus! Zo blijven we bezig nietwaar...

Mireille