Hannibal
Hallo iedereen, ik ben Hannibal. Misschien ken je mij nog. Enkele maanden geleden kreeg ik bijzondere aandacht in het GINB-tijdschrift. Mireille schreef toen over mijn lotgevallen en de manier waarop ik bij hen terecht kwam.
Ik had het voorrecht om te mogen verblijven bij Mireille en Dirk thuis. Ik ben dan ook wel een geval apart. Immers stelden de artsen bij mij de diagnose dat ik definitief blind was.
Ik ben er wel de galgo niet naar om bij de pakken te blijven zitten en ik kijk dan ook, welswaar met mijn eigen open blik, positief naar de wereld.
Had ik geen zorgen over mijn toekomst, Mireille en Dirk hadden die wel. Immers, wie zou bereid zijn mij te adopteren? Wie ging het hart open stellen voor die jonge, zwarte, blinde brok tomeloze energie.
Op een zondag begin maart hoorde ik Mireille tot drie-viermaal toe bellen waarbij mijn naam, die ik heel goed ken, meer dan eens viel. Bij het laatste telefoontje hoorde ik Mireille huilen, neen niet van verdriet maar van geluk. Mijn nieuwe, definitieve ouders en thuis waren een feit. Nog sterker, ze behielden mijn naam. Daar ben ik heel fier op. Zoek maar eens op, die heeft wel heel mooie en positieve betekenis.
Zo kwam ik samen met mijn nieuwe zusje Mona die dag in maart naar België. En ja, het was behoorlijk stressvol en emotioneel, voor iedereen trouwens. Maar zodra ik met mijn lieve ouders in contact kwam, zodra ik mij in de wagen in de zalige donuts neervlijde en ik voelde hoe Mireille en Dirk mij ook met een gerust gevoel lieten gaan, wist ik dit wordt de eerste dag in mijn nieuwe leven.
En wat voor een leven! Ondertussen zijn we met z’n vieren : Eleonora 12j, de baas van onze roedel, deelt al haar ervaringen van de afgelopen acht jaar in onze nieuwe thuis met ons. Ze is spijtig genoeg wat ziek waardoor ik met al mijn enthousiasme soms door haar terecht gewezen wordt. Mona 3j., een prachtig zwart galgo-teefje waarop ik denk stiekem verliefd te zijn. Zij is zo snel als een pijl uit een boog en daagt mij ongelofelijk uit om achter haar aan te hollen in de tuin en met haar te vechten en te rollebollen. Tenslotte Bowie 4j., ook een geval apart. Bij ons in huis gekomen nadat mijn ouders hun hart open stelden voor hem. Hij kwam uit een gezin met 9(!!!) galgo’s die samen woonden in een klein huis met amper tuin. Dit en zijn voorgeschiedenis liet duidelijk zijn sporen bij hem na waardoor we al eens een conflict hebben doch stap voor stap groeien we naar elkaar. En eerlijk, soms ben ik ook wel niet te pruimen…
Mijn liefste bezigheden? Gaan wandelen met z’n allen en weet je, niemand gelooft dat ik blind ben. Ik slaag er zelfs in om bij momenten zonder leiband mee te lopen, staart in de lucht en trots als een pauw. Daarnaast hou ik er van om pantoffels, bij voorkeur van het merk Birckenstock, te stelen en deze rustig en gezellig ergens in een hoekje voor te kauwen.
Maar boven alles eet ik ongelofelijk graag en veel. Mijn lievelingsgerecht : gekookte kip met groenten en rijst. Mijn geduld wordt ‘s avonds behoorlijk op de proef gesteld. Het eten kan niet snel genoeg afgekoeld zijn en de verontwaardiging in mijn blik spreekt boekdelen.
Een goede eigenschap van alle galgo’s ten slotte : graag en veel slapen, liefst zo zacht en warm mogelijk, is ook bij ons thuis van toepassing. Eenmaal we met z’n vieren ons een plaatsje veroverd hebben in de bedden is het aan onze ouders om zich er nog ergens tussen te murwen. Maar we hebben geluk, veel plaats hebben ze niet nodig. Dat denken we althans..
Hannibal
