Spanje update April 2024

Woensdag 4 april 2024

Nadat ik 2 dagen nodig had om te bekomen van de reis naar Spanje ga ik proberen jullie een zo accuraat mogelijk verslag te schrijven van de afgelopen weken te beginnen met de komst van co-driver Dirk Buffalo die de dag na Dirk zijn verjaardag (die iedereen bedankt voor de gelukwensen!!) aankwam op 12 maart.

Na een lastig “postnataal” jachtseizoen moesten tientallen en tientallen galguero’s, die hun galgo’s kwijt wilden, op de wachtlijst omdat de refuge nog steeds overvol zat. Reden waarom Anne en Fred en Marianne en assistent niet kwamen om te steriliseren want er zaten nog meer dan 250 galgo’s in de refuge op adoptie te wachten die allen door hen gesteriliseerd of gecastreerd waren. Hoe dan ook zonder in herhaling te willen vallen het was een lastige periode vol gewetenswroeging en stress waar we uiteindelijk weinig konden aan doen omdat de adopties na de corona periode sterk verminderd waren. Tijdens de pandemie moest iedereen een hond hebben maar eenmaal de verschrikkelijke periode achter de rug hadden de meeste mensen andere ambities. Reizen en ontspanning waren er twee van wat maakte dat de adopties terugvielen en we ondanks de gestegen hoge kosten van benzine, péage etc. in plaats van met 50 nog maar met 30 galgo’s naar België reden… In België kwamen er na corona zelfs héél oude en lang geadopteerde honden met een drogreden terug omdat ze plots de geplande ontspanning/reizen en andere festiviteiten in de weg stonden. Triestig maar een feit. Oudere honden die al jaren in de refuge zaten en ik absoluut een kans wou geven moest ik op de site zetten als gelukszoekers want zo niet zaten ze er tot het einde van hun dagen en ze verdienden na hun ellendige voorgeschiedenis beter. Gelukkig waren er altijd goede zielen die hen een kans gaven en goede zielen die ons en de galgo’s trouw bleven en een deel van de nieuwe adopties voor hun rekening namen want het is niet uitzonderlijk dat bijna een derde van de adoptanten op  adoptiedagen oude getrouwen zijn, idem op evenementen. Net zoals gewoonlijk we doen wat we kunnen en zaterdag voor de adoptie dag belde ik op 9 maart traditiegetrouw naar alle adoptanten om het uur af te spreken waarop ze verwacht werden op de adoptie dag. Meestal is het bellen een succes want velen wachten op mijn telefoontje. Krijg ik ze niet aan de lijn dan spreek ik een boodschap in waarin ik vraag om terug te bellen. Nadat ik ‘s middags iedereen aan de lijn had gehad sprak ik een paar uur later het zoveelste bericht in op het antwoordapparaat van de adoptant van Carioca met het dringend verzoek om terug te bellen. Tot mijn frustratie alweer zonder succes dus sprak ik kwaad een laatste bericht in dat  de adoptie niet doorging en hij niet hoefde terug te bellen, tot zover. 

Op dinsdag 12 maart kwam Dirk B aan en vertrokken de heren, na de camionette letterlijk en figuurlijk in de watten en pipidoeken gelegd te hebben, op donderdag met 21 gelukkigen naar België, onder hen een paar oude gelukzoekers, Curo van 7 jaar als extra en onze 8 honden. Ik bleef gespaard van een stresserende vliegreis want Dirk keerde na de adoptie dag ‘s avonds per kerende vlucht terug naar Spanje omdat we samen  met de wagen naar België reden die in ons thuisland naar de autoschouwing moest. Het was niet het enige voertuig dat gekeurd moest worden, we hadden ook afspraak met het FOD die diezelfde week onze beide GINB-camionettes kwam keuren die moesten voldoen aan alle strenge regels en normen die golden voor internationaal vervoer van honden. Toen de chauffeurs met hun kostbare vracht vertrokken waren liep ik rond in de tuin van het stille Casa Belgica en kwam tot de constatatie dat ik het niet zou kunnen gewoon worden zonder honden rondom mij. Ik wandelde naar mijn atelier boven want ik had mezelf de opdracht gegeven en Dirk beloofd om eindelijk het schilderij van wijlen Leopold 2 definitief af te werken terwijl ik alleen was. Toen ik de veranda binnenkwam keken Lili en Bella, de twee straatpoezen die Dirk sinds een paar weken eten gaf me vanuit de donut te hunner beschikking hautain aan dus haastte ik me om hen vers water en melk te zetten en hun eetkommetje bij te vullen. Na overleg gewaardigden ze zich om alles te inspecteren maar of ze mijn bediening goedkeurden is nog maar de vraag…Zoals altijd kreeg ik gedurende de reis de nodige telefoontjes met de stand van zaken over de reizigers aan boord die zoals altijd braaf en rustig waren, de files die minder braaf waren en het weerbericht ter plaatse etc... Om 3 uur ‘s nachts kreeg ik telefoon dat ontvangstteam Martine, Nensie en Kevin de honden uitgeladen, verzorgd, gevoed en ingedekt hadden en alles oké was. Hij was ondertussen thuis ging een paar uur naar bed en zou om 8 uur terug paraat zijn om naar Hof Rosa Canina te gaan, de camionette te kuisen, de dierenarts te ontvangen enz. Daarna zou hij de nodige boodschappen doen voor de adoptiedag.  Omdat ik uit lange ervaring weet dat het altijd zeer druk is op adoptiedagen stoorde ik ‘s zaterdags niet en wachtte op nieuws. Nieuws dat er rond 14 uur met klank en beeld van de medewerkers die aan de taart zaten en allemaal zwaaiden naar mij binnenkwam. Alles was goed verlopen, iedereen was gelukkig met zijn of haar “nieuw” familielid. De foto’s om het moment te vereeuwigen waren genomen enfin een totaal “plaatje”. Het zoveelste uit onze carrière. Om 17:30 uur belde hij vanop de trein dat hij onderweg was naar Zaventem, een uur voordat hij op de luchthaven was. Ongeveer 6 uur na zijn eerste telefoontje kwam hij per taxi aan in Casa Belgica.

Na één rustdag vertrokken we op maandag 18 maart naar België met als tussenstop een overnachting bij Bordeaux omdat ik té lange ritten niet meer aan mijn rug verkocht krijg. Het zou mij zuur opbreken, het hotelletje zag er op zijn zachtst gezegd speciaal uit. Felroze gangen, zwarte kamers met bedden waar de matrassen op lage gladde houten beddenbakken lagen. Niet evident om in bed te gaan liggen laat staan erin te liggen want eens je erin lag verschoof de matras op de gladde ondergrond en bij de minste beweging kwamen de lakens los. Het werd een nachtelijke calvarie. Hoe dan ook het avondmaal in een soort refter was niet slecht, het publiek speciaal. Het feit dat er tijdens het souper een border collie door de open terrasdeuren binnenliep en alle tafels afschuimde veroorzaakte algemene consternatie. Wij waren de enigen die het arme dier aanhaalden en onder onze tafel beschermden tegen de boze eigenaar. Dirk slaagde er uiteindelijk in de bange hond mee naar buiten te nemen waar zijn baasje naar hem op zoek was.  Na een ellendige nacht waren zowel Dirk als ik zelf blij dat we konden opstaan en na een bescheiden ontbijt terug de autoweg op mochten voor de komende 850 km zelfs met Parijs als toemaatje…Gelukkig  voor Dirk wisten we toen nog niet dat er 2 accidenten zouden gebeurd zijn op die vervloekte Parijse ring en we er meer dan 2 uur  zouden over doen voor we hem terug achter ons konden laten en op de weg naar België zaten. Rond 6 uur arriveerden we in De Pinte en moesten voor we naar huis gingen eerst nog naar de supermarkt want we hadden niks in huis om te eten of drinken. ZUCHT… Dient het gezegd dat ik aan het einde van mijn latijn was. Daarenboven haatte ik boodschappen doen en wou naar huis. Thuis vernam ik dat Turbo ondertussen geadopteerd en teruggebracht was door een “aanbevolen” dame die veel van honden hield maar wist te vertellen dat Turbo zo braaf en zo lief en zo proper was maar dat er na 2 dagen, jawel u leest goed, geen aantrekkingskracht was en ze geen connectie had met hem...!!?? Niet te geloven, alles is goed genoeg om je van een hond te ontdoen nietwaar, geen mededogen. Dezelfde avond werd hij door Nensie en Sabine de regio’s van O/Vl. onmiddellijk teruggehaald omdat ze Turbo geen minuut langer bij iemand waar hij niet gewenst was wilden laten. Wat betreft Carioca die na de adoptie dag met Yolanda mee mocht om te bekomen van de reis en haar misgelopen adoptie, zij was veilig in Limburg bij Yolanda, over haar moest ik me geen zorgen maken. Hoe dan ook voor beiden was hun “ongeluk” ook hun geluk want een paar dagen later meldden zich 2 trouwe adoptanten waarvan de ene adoptant Carioca  en de andere Turbo adopteerde die ondertussen door Luc de man van Yolanda, opgehaald was bij Nensie en Sabine in O/VL. Eind goed al goed voor iedereen, vooral voor de honden en mezelf. Dat betekende minder zorg, stress, hoofdpijn en gepieker. Beiden waren via een omweg  waar ze moesten zijn. Het was zo gepland, het stond in de sterren geschreven…

Na een paar dagen rust vertrokken we op Zaterdag 23 maart naar Balen om de zaal te helpen opzetten voor de wandeling van de dag nadien. Ik was het rijden door zenuwslopende verkeerschaos en slecht weer zo beu dat er geen eind leek te komen aan de weg en ik meer dan opgelucht was toen we er eindelijk waren en we de medewerkers konden begroeten die  al volop bezig waren tafels en stoelen te verslepen. Eenmaal de plichtplegingen achter de rug maakten we ons ook nuttig. De zaal was net een bijenkorf, overal bedrijvigheid. Claire en Martine bekommerden zich om de GINB shop, Raymond om de eetbonnen, Yolanda en Kelly zetten de stand van Warm & Cosy op, Dirk B  en kleine Dirk deden de bar, Kevin en ik sneden de papieren tafellakens en decoreerden de tafels met de versiering die door W&C gemaakt was, ondertussen liep Kevins zus bedrijvig in en uit de keuken om de voorbereidingen voor ‘s anderendaags te treffen enz.…Veel werk voor zo weinig mensen maar we kwamen er wel. De dag nadien werd ons team sowieso versterkt. Nancy Quide van regio van Antwerpen, Ann en Nancy van regio Brabant en Nensie en Sabine van regio O/Vl  kwamen voor de bediening. Inge Mariman onze jarenlange keukenprinses, de zus van Kevin en Jean onze eeuwige “King of the kitchen” kwamen om de keuken draaiende te houden. Grote Dirk, Dirk van Ellen voor de bar. Dus zouden er ‘s anderendaags met “mijn” Dirk en Dirk B erbij 4 Dirken in de bar staan. “Last but not least” kwam Marie-Thérèse met haar WOW Shop afscheid nemen. Hoe dan genoeg helpers. Na een vruchtbare dag ging iedereen naar huis en Dirk en ikzelf gingen slapen in een hotel in de buurt waar we al jaren te gast waren als er evenementen in de streek georganiseerd werden. Terug naar huis was voor mij geen optie. De dag nadien stonden we om 10 uur in de gietende regen op de parking van de zaal waar al mobilhomes en wagens geparkeerd stonden en adoptanten rondliepen. Het werd een pittige dag met genoeg deelnemers om de zaal volledig te vullen, het werd ook een héél aangename dag, één met heel lekker eten, erg lekker dessert, goede bediening, veel gebabbel en een mooie droge wandeling want de weergoden bleken ons goed gezind. Feit waardoor niemand in een zinkgat viel zoals Ann regio van Brabant vorig jaar overkwam …Hoe dan ook om af te sluiten was er een leuke tombola en na de tombola en een laatste drankje liep de zaal langzaam leeg. Daarna restte er ons alleen nog het opruimen van de zaal en de keuken en en…. Nadat we die plicht vervuld hadden dronken we samen iets op de goede afloop en reed iedereen naar huis. ‘s Anderendaags liet Kevin weten dat de zaal al voor volgend jaar geboekt was…

De dag na de wandeling  vertrok Dirk  op maandag 25 maart om 9 uur met de “jongste” camionette naar Aalter waar de oude camionette onder het wakend oog van Raymond en Claire gestald staat en het FOD verwacht werd om beiden te keuren. Ondanks het feit dat Dirk zijn beide troetelkinderen maniakaal soigneert en daarbij kosten noch moeite spaart was ik pas gerust toen het telefoontje kwam dat de inspecteur van het FOD verklaard had dat ze beiden met glans geslaagd waren en hij ze de komende 5 jaren goed verklaarde voor de dienst. De week die erop volgde besteedde mijn echtgenoot aan de boekhouding van GINB en het versturen van de lidkaarten, een werkje dat hem dikwijls tot ‘s nachts bezighield. Desondanks wou hij geen inmenging of hulp want ik had mijn eigen katten te geselen vond hij, katten die hij liever met rust liet want ik moest mails en nog eens mails lezen en beantwoorden van “geïnteresseerden” die soms de meest idiote vragen stelden. Mailtjes  in alle talen, dikwijls ondertekent met alleen een voornaam of zelfs naamloos maar met telefoonnummer om hen eens te bellen met info. Omdat ik niks aan het toeval wil overlaten bel ik en hoor daarna meestal niks meer van de “geïnteresseerden”… Dat is de laatste trend. Een tijdrovende bezigheid voor mij en meestal bezigheidstherapie voor de personen in kwestie… Wat het ook is ik moest ook het asiel contacteren waar een galgo opgevangen was waarvan mij na contact name met het asiel verteld werd  dat hij door de eigenaars achtergelaten was in de badkamer. Al een geluk dat Nancy Quide van Antwerpen gezien had op FB dat een asiel een galgo ter adoptie stelde want na het lezen van de chip bleek het een “GINB” galgo te zijn. Eind goed al goed want ondertussen is alles “ladylike” geregeld voor de hond zijn nieuwe toekomst, tot zover. Tussendoor moest Dirk tijd maken voor een bezoek aan de oogarts die hem gelukkig wist te vertellen dat zijn ogen nog prima waren. Een opsteker die hem even gelukkig maakte als het feit dat onze wagen  met vlag en wimpel door de keuring gegleden was en er pas binnen 2 jaar terug verwacht werd...Mannen en hun auto’s en/of camionettes of mobilhomes etc... Of die voertuigen nu groot of klein zijn, de meeste heren zijn verliefd op hun wagen of wagenpark en koesteren het soms meer dan hun respectievelijke echtgenotes… 

Zaterdag 30 maart, de dag voor het vertrek, werd besteed aan de werken die voorafgaan aan de afreis. Koffers pakken, camionette laden, ijskast uitruimen, tussendoor de laatste mails beantwoorden en denken aan wat ik niet mocht vergeten wat betekent dat ik het meestal zou vergeten. ‘s Avonds kwam Dirk B naar De Pinte die onze wagen in het kielzog van de camionette terug naar Spanje reed. Al een geluk dat Dirks co-driver dat wou doen zo niet  wisten we niet hoe onze auto terug in Spanje moest geraken…Rond 17 uur werd hij door dochter Paulien, die hem ooit een snelcursus tandenpoetsen gegeven had en samen met mij terug naar België gevlogen was, afgezet en aangemaand voorzichtig te zijn. Omdat de nacht een uur korter was betekende dit dat we “op tijd” naar bed moesten dus stond er diepvriespizza op het menu en gingen we om 23 uur “slapen “. Voor mij was dat geen oog dicht doen, een 4-tal keren naar het toilet gaan en om 3:30 (dus 2:30) uur opstaan want ik moest de tijd genoeg hebben om mijn oorlogskleuren aan te brengen en klaar zijn voordat de heren 20 minuten later de badkamer opeisten. Dirk die al in vertrekmodus was, wat betekende dat je  best uit zijn weg kon blijven... was de eerste. Dirk B die mijn Dirk ook kent de tweede…Om 5 uur lieten we De Pinte achter ons en reden samen richting Hof Rosa Canina om onze honden op te halen. Eenvoudiger gezegd dan gedaan want ze waren door het dolle heen van enthousiasme en het duurde meer dan 20 minuten voor ze allen aan boord waren en we de hekkens achter ons konden sluiten. Toen we om 5:30 uur met Dirk B in ons kielzog de autoweg opreden mompelde Dirk misnoegd dat we nog nooit zo laat vertrokken waren en vielen er een paar druppels op de vooruit, zucht. Laat of niet tot mijn vreugde bleef het bij die paar druppels maar het was druk op de autoweg, je kan niet alles hebben nietwaar. Terwijl ik naar het verkeer keek vroeg ik me net als Paul Jambers af wat al die mensen deden, waar ze heen gingen en waar ze om 6 uur in de morgen op een Paaszondag vandaan kwamen … Toen het begon te dagen en de maan verbleekte kwam “ons” Aire St Léger in het vizier en gingen we ontbijten. Daarna wachtte het echte werk, nog meer dan 900 km autoweg tot Castets waar we overnachtten. Gelukkig wist geen van allen wat ons te wachten stond…

Na een kort maar gezellig ontbijt (mijn echtgenoot haat oponthoud) vertrokken we richting Parijs. Om 8:30 uur reden we onder een schuchtere ochtendzon de ring op waar het ongelooflijk maar waar, minder druk was dan normaal! Misschien was het Pasen opperde Dirk, mogelijks. Pasen of niet amper  drie kwartier later was de zon verdwenen en reden we onder een donker wolkendek de “direct” naar Bordeaux op. Naarmate we kilometers verslonden werd het weer grimmiger. Er stak uit het niets een sterke wind op die met de minuut heviger werd en grote regendruppels voor zich uit joeg die op de vooruit uiteenspatten. Ik kreeg het er benauwd van, werd onrustig en  begon heen en weer te schuiven op mijn stoel, een signaal dat Dirk goed kent. Het feit dat de wind bleef beuken en de regen afgewisseld door hagel heviger en heviger werd maakte mij alleen maar banger. Terwijl Dirk probeerde de camionette op koers te houden klonk er net voor Poitiers een luid en indringend alarm dat ons de stuipen op het lijf joeg. In eerste instantie dacht Dirk dat de camionette voor een of ander technisch probleem alarm sloeg en checkte geschrokken alle mogelijke lampjes tot ik zag dat het niet de camionette maar zijn telefoon was die ons alarmeerde. Toen ik hem opnam stond er op het scherm dat het “Allerte ROUGE”  was voor de streek waar we doorreden en dat iedereen die aan de boorden van het water woonde zijn ‘Kit” moest klaar houden om te vluchten!!! Ik kon mijn ogen niet geloven en vertaalde Dirk waarover het ging. Er volgde een tweede en derde alarm met dezelfde boodschap en even later zagen we weilanden door wassend water overspoeld worden!! Onwerkelijke beelden die je alleen op tv tijdens het journaal ziet... We konden niet anders dan verder rijden en kijken of Dirk B volgde. Onder dreigende stapels donkerpaarse psychedelisch gekleurde wolken die bulkten van onheil leek geen einde te komen aan de nog 250 vermoeiende kilometers tot Bordeaux. Toen ik omkeek naar de honden hadden ze een blasé air van we hebben het allemaal al gezien. Een twintigtal km van de wijnstad klaarde de hemel aan de horizon op en reden we onder een waterzon de ring op. Net zoals in Parijs was het er gelukkig voor ons nog rustig en was de grote massa  nog niet aan terugkeren naar huis toe. Toen we een halfuur later richting Castets reden en de laatste 120 km aanvingen werd de magere zon verdreven door regenwolken en vielen er tot onze grote frustratie opnieuw grote regendruppels. Ik kon alleen nog denken aan de honden hun obligaat halfuurtje joggen op de omheinde parking van het hotel en hun souper daarna. 

Helaas toen we ons bestemming bereikten goot het water en zat er niks anders op dan hen uit te laten in de regen hetgeen ze trouwens best leuk vonden na de lange reis en gezwind mekaar achterna zaten. De Dirken waren iets minder enthousiast. Omdat bleek dat restaurant ”La Tchanka”  gesloten was en dat gold voor alle weekends in het verschiet moesten we op zoek naar avondeten. Eten dat we dankzij  vriendelijke Amerikaanse hotelgasten in de nabijgelegen Mc Donalds vonden waar, verzekerden ze ons enthousiast, ook veggie hadden want ze waren ook vegetariërs. Er zat dus niks anders op dan met ons drieën met de wagen tot aan ons nieuw “resto” te rijden. Wie had dat ooit gedacht mijmerde ik weemoedig, waar was de tijd van de Hyppopotame. Hoe dan ook terwijl we ons souper degusteerden bij de Mc Donalds  waar we vanuit ons kamer al jaren op keken (het resto ligt met een tussenschutting net naast ons hotel) bleef het buiten pijpenstelen regenen. Om 22 uur lieten de Dirken de honden een laatste maal uit daarna ging iedereen doodop slapen. Toen ik om 8 uur de ontbijtruimte binnenkwam stond het oudere Amerikaanse koppel dat ons gered had van de hongerdood mij op te wachten om afscheid te nemen en mij het beste te wensen met het fantastisch werk dat we deden. Voor ze samen met hun konijn (jawel) hun tocht naar Portugal verderzetten verzekerden ze me dat ze GINB op FB bleven volgen. Tot zover onze nieuwe fans. Buiten was de regen gestopt en scheen een onzekere ochtendzon. De kruinen van de bomen vertelden echter dat de rukwind  gebleven was, een hevige rukwind die ons door gans Baskenland en ver daarbuiten zou blijven achtervolgen. Van zodra we de Spaanse grens overstaken verwittigden grote lichtborden dat het “Semana Santa” was en dat de heilige week het jaar ervoor 35 dodelijke verkeersslachtoffers geëist had. Niet te verwonderen als je Spanjaarden ziet rijden... De meesten houden met niemand of niets rekening  en wanen zich alleen op de baan. Ze gebruiken geen richtingaanwijzers, tenware die in Spanje facultatief waren. Ze slaan abrupt af en dwarsen daarbij de baan diagonaal. Ze rijden bij voorkeur op het middenvak. Ze versnellen als je hen wilt inhalen. Ze zitten te praten en te gesticuleren zonder aandacht te hebben voor de weg. Hun allergrootste hobby is inhalen net voor ze een afslag moeten nemen waardoor je in de remmen moet. Dirk krijgt er moordneigingen van. Dirk B is iets gematigder maar heeft ze ook niet graag en ik evenmin want ze hebben me al meermaals bijna een infarct bezorgd van schrik. Alhoewel de rukwind de ganse weg hevig aan de camionette bleef schudden waren er in tegenovergestelde richting van de autoweg lange files waarin duizenden auto’s zich roekeloos ergens heen haastten. Misschien naar een of ander evenement van de “Semana Santa” wie wist dat. Gelukkig voor hen en ons bleef het weer droog maar onvoorspelbaar en in de Somosierra wachtte ons een ultieme witte verrassing...

Naarmate we klommen lag er sneeuw langs de weg en op de hoge bergtoppen rondom ons. Hoe hoger we de Somosierra opreden hoe harder de wind aan ons voertuig rukte en hoe dikker het sneeuwtapijt werd. Regen, hagel, rukwind, sneeuw, zon, dag, nacht, we hadden het allemaal gehad. De klimaatsverandering of de Aprilse grillen of Maartse buien zouden er wel voor iets tussen zitten dacht ik en erger… weinige chauffeurs trokken er zich echt iets van aan. Toen we tijdens het dalen het bord van de provincie Madrid kruisten was de sneeuw verdwenen. Nog 120 Km en we waren eindelijk thuis. Terwijl ik over de reis zat na te denken begon er iets te knagen…het jonge zwarte mannetje van nauwelijks 8 à 9 maanden die net voor onze afreis naar België gevonden was met een gruwelijk verminkte voorpoot die op onze terugkeer wachtte. Van zodra ik thuis was zou ik naar Dr. De Frutos bellen. Het piekeren was begonnen. Anderhalf uur later reed Dirk gevolgd door Dirk B ons “wagenpark” binnen  in Casa Belgica. De honden wisten al van zodra we over de eerste verkeersdrempel van Avenida de Madrid reden dat ze thuis waren en lieten het in koor horen. Nu ze er waren  konden ze niet vlug genoeg uitgelaten worden. Ze hadden zich zoals altijd voorbeeldig gedragen dus terwijl de Dirken de camionette en wagen uitlaadden was het  plaspauze en snoeptijd. Eens de auto’s verlost waren van hun bagage en ik ons beide koffers uitgeruimd had moest ik nog mijn “befaamde” spaghetti maken, zucht... Dus terwijl de heren een aperitief dronken op de goed afloop begon ik alvast moe maar tevreden aan mijn saus. Na het succesvolle souper en de obligate complimentjes voor mijn spaghetti verdeelde ik het teveel aan Frans brood onder de honden. Toen dikke Loulou een extra  stuk kreeg hapte ze het gulzig uit mijn hand en at bijna mijn duim op! Ik hoorde mijn gewricht kraken en schreeuwde het tot ontsteltenis  van de Dirken uit van de pijn. Binnen de minuut begon mijn duim te zwellen als een gevulde mini-luchtballon en had een paar minuten later alle kleuren van de regenboog. Na het eten keken de mannen tv daarna ging Dirk B slapen want morgenvroeg moesten ze om 6 uur vertrekken naar de luchthaven omdat Dirk B  met de eerste vlucht  naar België vertrok. Een uurtje later ging ik met een pijnlijke kloppende dikke paarse duim naar bed en kon de slaap niet vatten bij de gedachte dat we een paar uur later terug moesten opstaan. Alhoewel, toen de heren opstonden bleef ik in bed en bedankte Dirk B nogmaals uitvoerig voor alles toen hij aan de kamerdeur fluisteren afscheid kwam nemen. Rond 8 uur was Dirk  thuis en gleed voor een halfuurtje terug tussen de lakens. De honden hadden zich van het ganse proces niets aangetrokken en door alles heen geslapen zo moe waren ze, net als ik trouwens. Om nog maar te zwijgen van mijn pijnlijke dikke paarse...

Dinsdag 9 april 2024

Nadat Dirk B vertrokken was stuurde  ik een mail naar Dr. De Frutos waarin ik vertelde dat ik een jong mannetje had met een gebroken poot en dat het waarschijnlijk een oude breuk was. Per kerende kreeg ik een antwoord dat we vandaag om 9 uur een afspraak hadden dus bracht Marie-Carmen het jonge galgo mannetje om 8 uur bij ons. Ondanks het feit dat we al heel wat gebroken poten gezien hebben schrokken we beiden toen we het arme dier zagen. Hij kon amper stappen op zijn verschrikkelijk misvormde rechtervoorpoot en dan te bedenken dat de sukkel aan zijn toestand te zien al weken zo moest rondgedoold hebben in het weinig toegankelijke ruige achterland. Gelukkig had iemand gebeld en hem naar de refuge gebracht. Hoe dan ook hij was veilig bij ons en we zouden ervoor zorgen dat hij de best mogelijke behandeling kreeg. Toen Dr. De Frutos hem zag beaamde hij direct dat het inderdaad een lelijke oude breuk was. Er werden foto’s van genomen daarna ging hij onder de scan en ondertussen werd zijn bloed getest op alle mogelijke tropische en andere ziektes. Terwijl hij nog onder narcose was deelde dokter De Frutos ons zijn weinig hoopgevende bevindingen mee. De poot was door de nooit behandelde breuk in beide richtingen totaal vergroeid, naar voor en naar binnen. Om dat te verhelpen moesten zijn botten gebroken worden en vervangen worden door 3 D gemaakte vervangstukken die vastgezet werden met 3 D gemaakte klemmen. Een huzaren werk. Het zou 2 weken duren voor de stukken klaar waren en een gecompliceerde en dure operatie en lange revalidatie zijn … Of we dat ervoor over hadden was uiteraard een evidentie. Het arme ventje verdiende het zo hard, hij was zo moedig en vooral zo onschuldig. Vandaar dat hij Innocent op zijn Frans heet. Het past hem en  Dirk is een grote fan van de serie “Nonkels”, ik ook trouwens. Van zodra we thuis waren besliste Innocent dat hij wou blijven. Hij liep overal achter mij aan, maakte kennis met de honden en at samen met hen zijn eerste souper, een grote gebeurtenis. Daarna ging hij in een donut in de living liggen en sliep de ganse nacht als een roos. Hij is nu 3 dagen hier, komt ons ‘s morgens samen met de anderen verwelkomen, loopt overal achter mij, kruipt op mijn schoot en legt zijn kop op mijn borst, ligt aan mijn voeten. Erg, erg... Ik heb er een volger en fan bij … En onze honden... Die denken er het hunne van en laten Innocent rustig doen...